het is niet altijd even gemakkelijk om iets zinnigs op papier te zetten. af en toe bestaat er een chaos van gedachten, die moeilijk te ordenen is, een spaghetti cerebrale, een geordende warboel, die sporadisch door middel van gekke associaties tot wonderlijke creaties omgevormd kan worden, maar meestal zijn het gemene gedachten, die te ordinair zijn voor aandacht en dus in het onderbewuste, de prullenmand der vergetelheid, terecht komen. bij wijze van uitzondering worden gedachten gegenereerd, die worden tegengehouden of zijn gedachten afwezig (losbol, ijlhoofd of caput vanum), je inspiratie is tijdelijk verdwenen, je bent te moe omdat je te hard hebt gewerkt of omdat je tijdelijk minder opgewekt (lazarus) bent.
het is natuurlijk zo, dat oudere mensen, waartoe ik mijzelf reken, meer gedempt zijn in gedachten en gevoelens dan heftige jongelingen, die nog anders en vol verwachting tegen het leven aankijken. sommigen noemen dat wijsheid, anderen ervaring en in een maatschappij, die ons slechts het slechtste toont, is dat niet verwonderlijk. het is ook de manier waarop je tegen iets aankijkt, de invalshoek vanwaar je uitvalt. je zou mij een redemptorist kunnen noemen omdat ik de gedachten probeer te verlossen van het kwade door kritisch te denken, de man, die een kwinkslag probeert te geven aan zaken, die al ernstig genoeg zijn en die verzaakt worden door een maatschappij, die alleen aan zichzelf denkt.
dus noteer ik voor mijzelf bovenstaande en neem mij voor om desalniettegenstaande hindernissen op te ruimen opdat ik opgeruimd weer mijn gedachten kan neerschrijven (indien zij tegengehouden zouden worden). en indien het gaat over gebrek aan inspiratie (hetgeen in mijn geval nauwelijks is voor te stellen) dan zal het belang van limburg mij dwingen om orde op zaken te stellen. u begrijpt het al, soms moet je jezelf moed inspreken en de messen slijpen om weer vlijmscherp uit de hoek te kunnen komen en dat is nodig want zachte heelmeesters maken stinkende wonden en een verbandje uit gaasterland zal weinig helpen, maar verband leggen is een betere taktiek.
het is natuurlijk zo, dat oudere mensen, waartoe ik mijzelf reken, meer gedempt zijn in gedachten en gevoelens dan heftige jongelingen, die nog anders en vol verwachting tegen het leven aankijken. sommigen noemen dat wijsheid, anderen ervaring en in een maatschappij, die ons slechts het slechtste toont, is dat niet verwonderlijk. het is ook de manier waarop je tegen iets aankijkt, de invalshoek vanwaar je uitvalt. je zou mij een redemptorist kunnen noemen omdat ik de gedachten probeer te verlossen van het kwade door kritisch te denken, de man, die een kwinkslag probeert te geven aan zaken, die al ernstig genoeg zijn en die verzaakt worden door een maatschappij, die alleen aan zichzelf denkt.
dus noteer ik voor mijzelf bovenstaande en neem mij voor om desalniettegenstaande hindernissen op te ruimen opdat ik opgeruimd weer mijn gedachten kan neerschrijven (indien zij tegengehouden zouden worden). en indien het gaat over gebrek aan inspiratie (hetgeen in mijn geval nauwelijks is voor te stellen) dan zal het belang van limburg mij dwingen om orde op zaken te stellen. u begrijpt het al, soms moet je jezelf moed inspreken en de messen slijpen om weer vlijmscherp uit de hoek te kunnen komen en dat is nodig want zachte heelmeesters maken stinkende wonden en een verbandje uit gaasterland zal weinig helpen, maar verband leggen is een betere taktiek.
