onlangs mocht ik iemand leren kennen en ik zal haar o, die iele noemen. niet dat ze mager is – zij is honderd patent – maar omdat zij de vormen ontdoet van al het bijkomstige en komt tot de essentie van het bestaan. geschoold in taal en teken brengt zij haar poëzie over op vorm en visie. haar beelden in brons hebben niets van de bronsttijd gezien het mineure speelgoed, dat zij haar beelden meegeeft. dit lijkt in tegenstelling tot de primitieve beelden uit het pre-columbiaanse en afrikaanse tijdperk, waarmee haar beelden vaker vergeleken worden. ook de sereniteit van blik en blozen is niet conform. alleen het grote oog en de inca-neus wijzen enigszins in die richting.
wie niet horen wil, moet voelen en dat is precies wat deze kunstenares doet. met haar handen dwingt zij de klei met masserende bewegingen tot de bekende ronde dikkopjes met bolle buiken, die na het paren twee aan twee gelukzalig uitrusten op bed of bank of soms in een huwelijksboot. de pelikaan staat symbool voor de uiver, de kinderen voor het geluk, kat en hond voor het spel. de eenvoud van het leven in al haar naaktheid zonder poespas. haar beelden glimmend glad nodigen uit tot voelen en het lijkt welhaast onoorbaar deze rondelen te bevatten zonder een gelukzalige glimlach tevoorschijn te toveren als antwoord. kine in de kunst, ja waarlijk o. die iele kinart (www.okinart.com).
