nu het nog kan, moet ik zeker niet vergeten jou te zeggen, wat voor een geweldige vrouw je bent. men kan immers niet weten, wanneer de post staakt. het is zelfs zo, dat een priorzegel niet garandeert of mijn brief aankomt. hetzelfde schijnt met aangetekende brieven het geval te zijn.ik zeg het met enige schroom, omdat ik heel goed weet, hoe moeilijk het is om met mij een relatie aan te gaan en te onderhouden. nu ik mij zelf de laatste jaren beter heb leren kennen, bewonder ik je inzet om onze relatie op orde te houden. je moet wel veel van mij houden.
geboren uit kunstouders is het begrijpelijk, dat hun zeven kunststukjes ook buiten de norm van het normale geclassificeerd moeten worden en de bewijzen daarvan liggen voor het oprapen in het verleden, dat wij kennen in het heden door het te memoriseren.
ik voel mij verdrietig, dat ik je niet alles heb kunnen geven, wat je van mij hebt verwacht. toch kan ik zeggen, dat je wel een origineel exemplaar op de kop heb getikt en de bewijzen daarvan liggen in die genen, die ons kennen van huis uit: bastiaen, roderick en charlotte.
het moet van mijn hart, dat mijn onvermogen om op een bepaalde manier lief te hebben, mij meer heeft gekwetst, dan men zou denken, immers het is niet prettig te moeten erkennen, dat men in bepaalde opzichten heeft gefaald. de psych zou het een neuroosje noemen.
dus zeg ik gewoon maar op mijn manier, dat ik van je houd, ook al ben je geweldig. je bent een huishoudsterolijke vrouw, een stille strijkster en een volbezorgde moeder. je hebt karakter getoond in gewichtige zaken en je staat open voor meningen van anderen, je bent een belezen vrouw.
mocht ik er niet zijn, als de postbode belt, lees dan nog eens deze brief en
weet, dat ik altijd van je zal houden, ook al is het op mijn manier.
