tot de oude groep behoorden volgens leeftijd:
dr. van der heijden, de oudste en de enige, die nog een thuispraktijk mocht uitoefenen. hij woonde aan het stadspark van maastricht. ik denk, dat hij na een half jaar met pensioen ging en ik herinner mij nog een markant voorval. hij was zo aardig om zijn bibliotheek te verdelen onder de assistenten in opleiding. het was een vrij uitgebreide bibliotheek en er was wel voor iedereen wat van zijn gading. dus werd de bibliotheek min of meer onder mijn leiding, omdat ik het eerste half jaar de assistent was van de oude groep en omdat het aan mij was gevraagd of wij eventueel interesse voor die bibliotheek hadden, de bibliotheek netjes verdeeld onder de assistenten. alles leek goed geregeld, totdat ik door dr. frits bär apart werd genomen. hij was van mening, dat die bibliotheek – het persoonlijk bezit van dr. van de heyden – toebehoorde aan de nieuwe capaciteitsgroep cardiologie, omdat zij zich kennelijk hadden moeten inkopen. ik was niet op mijn mondje gevallen en repliceerde, dat hij niets te maken had met de privé eigendommen van dr. van de heyden en dat hij over het woord eigen(lijk)dom maar eens goed moest nadenken. een aantal assistenten waren bangeschijters en durfden de boeken eigenlijk niet mee te nemen, waarop ik repliceerde, dat dat helemaal niet erg was, omdat ik dan die boeken verder zou verdelen over degenen, die niet zo bang waren. enfin, uiteindelijk koos iedereeen eieren voor zijn geld en frits heeft me dat niet in dank afgenomen.
dr. schmitz, opgeleid in nijmegen bij de grote clinicus prof. vonk, een zeer vriendelijke en bovendien een knap man, met gevoel voor humor. dus kon ik het goed met hem vinden. mijn opdracht van de capaciteitsgroep luidde min of meer om daar te spioneren en alles door te briefen, zodanig dat zij de oude groep in diskrediet konden brengen. maar omdat ik al ouder was en minder kneedbaar (lees reeds volwassen) heb ik daar nooit aan willen meewerken. in die tijd was dr schmitz nog hoofd van de echo-doppler kamer en ik heb er veel van geleerd. ook cathétheriseerde hij regelmatig en meer dan zijn collega dr. frank.
dr. frank, was opgeleid in leiden, ik denk bij prof. arnzenius en had de thrombosedienst onder zijn hoede en was goed in het maken van paté’s.
tot de nieuwe invasieve groep behoorden volgens importantie:
prof. dr. hein wellens, opgeleid bij prof.durrer in amsterdam heeft later het veld moeten ruimen na een conflict met zijn meester, naar ik heb horen zeggen. aan de verhalen, die prof. wellens vertelde, had prof. dürrer de zaken goed onder controle. en o wee als je je zaakjes niet kenden. hetzelfde beleid werd eigenlijk door hein wellens voortgezet. hij was één van de eersten, die aan electrofysiologie deed en promoveerde op : “de extrasystole, vriend of vijand?”. tijdens onze opleiding hadden wij elke ochtend bespreking van 08.00-10.00 uur, waarin dan verscheidene onderwerpen ter sprake kwamen en uitgediept. altijd was de één of andere assistent de klos, die zijn kennis moest demonstreren voor het bord en meestal in het engels, omdat er altijd wel een stuk of zes fellow-cardiologists waren van hein(de) en ver, uit australië, canada of elders. uiteraard werden ook de nieuw opgenomen patiënten en liggende opnames besproken.
dr. frits bär, de rechter hand van prof. wellens, opgeleid door prof. durrer en wellens, meegekomen naar maastricht volgde later prof. wellens op als prof. tevens nam hij de honneurs waar als prof. wellens afwezig en/of in het buitenland was. hij had zo’n beetje de dagelijkse leiding van de capaciteitsgroep en was het hoofd van de cathetérisatiekamer. van de capaciteitsgroep waren chris de zwaan en johan janssen degenen, die regelmatig. cathétheriseerden. ook zette frits bär de cardiorevalidatie op poten, eerst in het revalidatiecentrum st. lucas te hoensbroek (als consulent) en later ook in maastricht zelf. frits bär promoveerde (uiteindelijk) op een proefschrift, dat luidde: correlation between the electrocardiogram and the left ventriculogram. wij, de assistenten, hebben voor zijn promotie een film gemaakt met de titel: een dag uit het leven van frits bär, een film, die insloeg als een bom. de hoofdspeler was jeroen bedaux, de filmmaker alfons van wylick.
dr. pedro brugada. nu prof. in aalst en inmiddels even beroemd als wellens, bekend door het naar hem genoemde brugada-syndroom. ik herinner mij, dat hij op de bonne fooi als cardioloog naar maastricht was getrokken en gewoon (lees ongevraagd) op elke ochtendbespreking aanwezig was. doordat hij meestal verstandige opmerkingen maakte kreeg hij al doende steeds meer waardering en werd uiteindelijk toegevoegd aan de capaciteitsgroep. hij deed de efo’s, de electro fysiologische onderzoekingen. hij publiceerde aan de lopende band het ene na het andere artikel in de internationale tijdschriften. hij kwam van de universiteit van barcelona en vóór hem was er al eerder een fellow uit barcelona geweest, die inmiddels aldaar professor is geworden (jerónimo farré). ik kon het goed met pedro vinden en nog beter nadat wij op zijn promotie voor alle wereldwijdse gasten in kasteeltje hoensbroek een toneelstuk hadden opgevoerd, uiteraard in het engels, in de trant van de marx brothers, en ik herinner me, dat prof. wellens van het lachen bijna van de trap van het eerste verdiep donderde en pedro, ontroerd als een kind lag te janken van emotie.
dr simon braat, de man van de nucleaire of isotopen. hij nam een vrij geïsoleerde positie in bij de capaciteitsgroep cardiologie, omdat hij uitsluitend nucleaire geneeskunde deed. hij had deels zijn opleiding in amerika genoten bij prof barry zaet van de yale-university. hij promoveerde op: right ventricular infarction..
dr chris de zwaan, die de ccu onder zijn beheer had. een vrij gewone jongen, die gewoon zijn werk deed en weinig andere hobbies bleek te hebben. wel heeft hij als eerste het syndroom van de hoge lad-stenose bechreven.
dr ton gorgels, gepromoveerd op: ventricular impulse formation and the influence of digitalis intoxication. begon zijn carrière aanvankelijk bij prof allessie en bonke. zijn interesse lag vooral op echo-doppler gebied naast de digitalis-intoxicatie.
dr karel den dulk, uit pretoria zuid afrika. een aardige suidafrikaander met kortgeknipt, stijl rossig-blond haar en een leuke tongval. hij specialiseerde zich in pacemakers bij prof. wellens. met hem hebben wij heel wat patiënten overpaced. hij promoveerde op: pacemaker & tachycardia.
en dr pim dassen, de bio-technisch ingenieur. hij ontwikkelde computermodellen en promoverde op: a mathematical model to study reentrant cardiac arrrhytmias.
tot de assistenten in volgorde van aanname:
dr jan stappers. een brave jongen met blauwe ogen, die goed kon luisteren. hij was chef du clinique en behoorde later tot de staf.
dr vincent van ommen, die veel cathétheriseerde, direct na zijn opleiding, omdat hij in de klokkenberg in breda kon beginnen als cardioloog. later is hij naar maastricht terug gekomen.
dr. joep smeets, ook uit het nest van bonke en allessie en die later dan ook electrofysioloog werd en brugada opvolgde, nadat deze laatste tot prof. was benoemd in aalst. zijn proefschrift luidde: wave length of the cardiac impulse and reentrant arrhythmias.
dr leo brunninkhuis een vriendelijke man, die enigszins stotterde als het hem zo uitkwam. die van frits bär ook een versnelde cathé opleiding kreeg, omdat hij als cardioloog werd aangenomen in het maaslandziekenhuis te sittard.
dr. ruud krijnen, die promoveerde op: use of the internal mammary artery as a coronairy bypass graft. hij werd in duisburg-nord te werk gesteld en aldaar ingewijd werd in de ptca-technieken. ook hij werd later in het maaslandziekenhuis te sittard aangenomen.
dr. johan janssen, een playboy, die graag met iedereen speelde en manipuleerde. hij was de meester-spion , die het meest aan zijn bazen rapporteerden en hij speelde met iedereen wel een spelletje, zelfs met prof. wellens, althans dat dacht hij. hij cathéteriseerde al vroeg en promoveerde op het volgende onderwerp: clinical application of video image processing in cardiac angiology. hij kon niet bij de capaciteitsgroep maastricht blijven en nam het besluit om in de arabische "emeritaten" te gaan werken. daar heeft hij twee periodes uitgediend, zodanig, dat hij daarna van zijn pensioen kon gaan genieten. hij was een echte intrigant en probeerde voortdurend anderen in de zeik te zetten, maar kreeg uiteindelijk lik op stuk.
dr. vanhalewyck, een belg die te licht werd bevonden door wellens, overgenomen door prof. hügenholz van het thoraxcentrum in rotterdam., waar hij goed in de markt lag rn een gewaardeerd medewerker. later promoveerde hij ook in rotterdam.
dr alfons van wylick, hierover kan ik een boekwerk schrijven. hij was de zoon van een röntgenoloog, maar met iets minder doorzicht (eigenwijs) en wat ballerig. hij had een bijzondere kijk op de zaken met één bruin en één blauw oog. in mijn tweede halve jaar van mijn opleiding, dus na mijn periode bij de oude groep, stond ik samen met hem bij prof. wellens en ik herinner mij de moeizame relatie tussen hem en prof. wellens. hoe vaak ben ik niet voor hem in de bres gesprongen met een relativerende of soms geestige opmerking en het had geen haar gescheeld of hij was van de opleiding geroyeerd. overigens heeft hij nog veel meer aan mij te danken met name zijn baan als cardioloog in tongeren, maar daarover later.
dr peter bendemacher, een maastrichtenaar en vriend. met hem kon ik het prima vinden. hij had een bijzonder net en duidelijk handschrift voor een dokter en na een waarneming in roermond bij dr rook, werd hij als cardioloog aangenomen in st lambertusziekenhuis in helmond, later elkerliek geheten, omdat daar elk liek terecht kon.
dr leon bouwels, een sobere jongen met korte bebop en een snor à la david niven, een harde werker, die in nijmegen werd aangenomen als cardioloog in het canisius ziekenhuis.
dr van wijngaarden, willempie, zo genoemd omdat hij iedereen altijd aan het lachen bracht omdat hij zo onnozel was, ondanks dat hij een echte homo sapiëns was. na een half jaar kreeg hij dan ook advies om een andere richting te zoeken.
nico breuls, die al gepromoveerd was in leiden bij prof. laird op het proefschrift: adenosine and the control of coronary blood flow, voordat hij als assistent cardiologie begon en met wie dr. frits bär het maar moeilijk had, omdat hij zelf in die tijd nog niet was gepromoveerd.
dr jeroen bedaux, een verhaal apart. eerst op oudere leeftijd begonnen met de artsenstudie na zijn studie biologie, was geen onbekende voor prof. wellens, omdat hij destijds door hem in het wilhelmina gasthuis te amsterdam gecathéteriseerd was vanwege een interessante wpw, een syndroom van wolf-parkinson-white, die werd neergelegd in the american heart journal.
dr miel cheriex, oorspronkelijk assistent in een klein ziekenhuis in kerkrade en werkte bij dr böhmer, die opgeleid was in rotterdam, was van meet af aan geliefd bij de capaciteitsgroep en werd later hoofd van de echo-doppler kamer, nadat dr. schmitz gepensioneerd was.
tot de oude garde en elders werkzaam als cardioloog:
dr. jacob vermaat, cardioloog in ziekenhuis de weever in heerlen en
dr. eddy vanagt, cardioloog in het middelheim ziekenhuis te antwerpen.
Prof. Hein Wellens., Prof. Frits Bär., and Prof. Pedro Brugada
me and Groucho ;)
almost a professor
in accessory paths
according to others.
the theme of the eve
: the AV-Block # has
become true at last.
