charlie tan

bij ons op op het pindafabriekje werkt een zekere charlie tan, charlie vanwege zijn chinese kijk op de wereld en zijn oosterse glimlach, tan vanwege zijn getaande huidskleur. thuis heeft hij een winkeltje met wat voetvolk, dat het voorbereidend werk verricht voor de groot ogende meester. charlie vindt zichzelf verreweg de best uitziende meester uit de wijde omtrek ook al omdat er andere rare chinezen zijn, die het hunne daarvan denken. in het fabriekje werkt hij met naalden en staart hij zich lens op oudere contacten, die veel geld in zijn laatje brengen. en om zijn clientèle te verplichten werkt hij het liefst met cocaïne. de meeste klanten komen dan ook terug, omdat zij hun problematiek niet goed inzien. soms lijkt het alsof de grote meester zelf verslaafd is maar dan meer aan het telraam, omdat hij zelfs bij zijn eigen landgenoten zonder blikken of blozen operaties uitvoert, die in het verre rusland reeds langere tijd zijn achterhaald en dat allemaal om zijn kassa te spekken. soms is hij vrijgevig en kijkt hij niet op een dioptrietje meer of minder. hij mag dan charlie tan heten, ik zou hem eerder anders noemen, maar hoe heet die optie ook al weer?

de bejaardenhelpster

ik werk in het bejaardenhuis zeldenrust gelegen in een provinciaal hoofdstadje. waarom bejaardentehuizen altijd namen als herfstvreugde en heiderust moeten hebben is mij niet duidelijk. ook zonnestraal en lentelust doen het goed. ik zou meer opteren voor namen als hijdierust en donderstraaltje. er loopt daar een stagiair bejaardenhelpster rond, die ik biesletje zal noemen vanwege de anonimiteit. ik schat die schat op éénmetertweeentachtig. zij is superslank gebouwd en beschikt over een tweetal benen om u tegen te zeggen. haar haar is opgebonden vanachter in een wrong en zij vraagt erom om bij tijd en wijle bekeken te worden. hiertoe maakt zij het schaarsgekleurde elastiekje los van die wrong, laat haar haren even golven door met haar hoofd heen en weer te schudden en kijkt dan schuin omhoog door een elegante minbril (een bril om van te houden) om te zien of niemand kijkt, elegant zei ik, omdat de vrij smalle rechthoekige bril van boven met briljant paars is bezet. haar ogen zijn meer blauw dan grijs met grote irissen en kleinere pupillen. als zij lacht laat zij een indrukwekkende rij vol gave tanden zien, waartussen een stukje chewing gum, waarop zij bedachtzaam kauwt. soms zit zij wat dichter voor het computerscherm om beter te zien als zij blind tikt. zij laat dan haar kin rusten op haar linker hand, die zij steunt op de desk. het geheel maakt best wel een coole indruk. en omdat zij als stagiair niet teveel verdient, is zij gekleed in een truitje, dat bekrompen lijkt van het wassen, dus te kort maar met het voordeel, dat hierdoor haar schone navel zichtbaar is met een moedervlekje rechts van het centrum en een iets grotere links vooronder juist boven het donkerblauwe en wat smallere heupslipje, dat haar spijkerbroek markeert. vaker zit zij in halve kleermakerszit op de stoel en bij wijze van uitzondering op het bureel in een halve spagaat, die even laat zien waar het om gaat. soms schudt zij met haar ene been en ik denk niet alleen om haar bloedsomloop te stimuleren. ik ben geboeid en zij geschoeid in schoenen van maat drieënveertig met toelopende punten en hoge hakken die kenmerkend klikken dat zij eraan komt. ik vind dit zowel praktisch als prettig. u begrijpt dat ook ik niet zelden rust.

de man vol raadsels

in ons hasseltse gezondheidsfabriekje werkt een knappe gast van een jaar of vijf en dertig. hij ziet er gelikt uit met zijn briljantine kopspijkers. hij ziet messcherp als arendsoog sedert zijn blauwe ogen zijn gelaserd en na meerdere bezoeken aan de plastische orthodentist lacht hij regelmatig met parelwitte tanden met een smile van een vedette gelijk witte veder. hij is een beetje zot, ook van zijn werk.

als kind droomde hij al om bij zijn vader - de locale brandweer-commandant - zijn krijgshaftige carrière te kunnen afsluiten. maar omdat hij geteisterd werd door een hevige migraineaanval ten tijde van zijn preuve(nement), moest hij helaas verstek laten gaan als spuitgast (althans bij de brandweer, maar niet bij zijn klara, waarnaar hij dagelijks luistert).

sedertdien kan men hem 's-nachts vinden achter de pc, waar hij zijn grote hersenen traint in tactiek, behendigheid en snelheid met spelsoorten van allerlei allooi zoals naj dhat jong, halfdam, buizen en happers. soms laat hij een ballonnetje op of schiet hij met knikkers om punten te verzamelen. dit alles om goed beslagen ten ijs te komen op het eerst volgende toelatingsexamen. hij wil niet opnieuw door zakken.

inmiddels is het zo ver gekomen, dat hij in zijn nare dromen wordt achterna gezeten dan eens door ene mario (bros) in een eindeloos buizenspel, dan weer door packman, die per continuam gaat om gaten uit zijn gat te happen. maar zijn ergste nachtmerrie is toch het zogeheten superviserend middenkader, dat niets anders te doen heeft dan te bedenken, hoe hard anderen moeten werken om hun centen af te dragen. in goede handen noemen ze zoiets.

die goeie ouwe frank

sedert de invoering van de euro is ons geld praktisch gehalveerd in waarde. geef mij maar die goeie ouwe frank. hetzelfde geldt voor de man, die werkt in ons instituut het begijnenhofje: degelijk en betrouwbaar. hij is een man zonder franje, middelgroot en slank van postuur en hij kijkt met een open vizier de wereld in. hij heeft prachtige staalblauwe ogen, die je vriendelijk aankijken met een zweem van ironie. zijn wilde haren heeft hij in de loop van de jaren verloren, maar toch komt hij ronduit op voor zijn opvatting en mening. als hij op de praatstoel zit is het een echte kletskop en dat is hem aan te zien. dus wordt zijn markante kop gekenmerkt door een schone schedel. het verlies van zijn hoofdharen compenseert hij met forse baardgroei en door zijn handen uit de mouwen te steken. kortom hij is het prototype van manlijkheid.

het mag geen verwondering wekken, dat hij is gevallen voor een vrouw met getoupeerd haar, bijna een sierstuk en je ziet aan haar, dat zij even betrouwbaar en standvastig moet zijn als haar man, al was het maar omdat zij met haar haar alle dagen dezelfde sier maakt. en om het verschil met haar en haar man te handhaven houdt ze hem en zijn haar aan de korte kant.

het "dr. willems instituut"

daar werkt een man, die wij dr. willems zullen noemen, omdat we dan zeker niet zullen weten over welke werknemer het gaat en de anonimiteit verzekerd is. omdat hij klein van stuk is, compenseert hij zijn tekortkomingen met een ego om u tegen te zeggen. daarom staat het epitheton dr. voor zijn naam. hij meent, dat iedereen bij hem in dienst is als ware hij dr. willems zelf, met dit verschil echter, dat hij zijn medewerkers niet of sporadisch en dan nog willekeurig beloont voor verleende hand- en spandiensten. soms compenseert hij bepaalde personen in natura. ik denk dan ook aan dr. vesalius, die hij studenten doorstuurt voor anatomische lessen. je zou hem best kunnen vergelijken met een marionet, die zelf de touwtjes in handen wil nemen om anderen te manipuleren. hij werkt het liefst op de achtergrond en probeert op ondemocratische wijze zijn collega’s te bypassen. en omdat hij klein van stuk is en zijn ego groot, laat hij zich niet tegenspreken. zo nodig slaat hij met de vuist op tafel om zijn zin door te drijven en ik heb me laten vertellen, dat hij af en toe onder de gordel slaat en zelfs een knietje plaatst.

het dominicaantje

bij ons op het werk werkt een man, die ik voor het gemak dominicaan noem, niet omdat hij van origine uit de dominicaanse republiek komt, maar omdat er enige analogie bestaat met zijn patroonheilige. hij is een vrij fors gebouwde man, met een rond en openhartig gezicht met kort amerikaanse bebop op zijn kop, reeds grijs getint door zijn werk en niet van zijn middelbare leeftijd. hij beschikt over een gezonde dosis humor en je zou kunnen zeggen, dat hij iets weg heeft van ene toon hermans. je ziet aan desbetreffende, dat hij alles al heeft gezien behalve de republiek zelf. daar staat tegenover, dat hij een manager is in volksgezondheid en als het ware zijn eigen republiekje beheert, hetgeen hem niet slecht afgaat. hij communiceert het liefst via het prikbord van de computer, om allerlei zaken onder de aandacht te brengen. hij is nauwgezet en consciëntieus en verlangt hetzelfde van zijn onderdanen (wist u tussen haakjes, dat zijn patroonheilige st. dominicus de grondlegger was van de inquistie? :) maar hij is toch geliefd en sportief. noordzeevissen is zijn geliefde hobby en daar laat hij alles voor staan, zelfs zijn haaiebaai, die hij voorheen aan de haak heeft geslagen. maar, omdat hij dacht, dat sommige zouden kunnen denken, dat hij die haai gekocht zou kunnen hebben in de viswinkel tropicana, heeft hij zich laten vereeuwigen op de gevoelige plaat met haai en al.

het kerstkindje, dat van nature geneest

in ons centrum werkt een grootse verpleegster, u weet wel lank van lijf en leden. zij heeft altijd al iets alternatiefs gehad. of dat gekomen is door haar man, die in de psychiatrie zijn heil zoekt, zal altijd een gesloten vraag blijven in die richting ;) zij heeft grote grijsblauwe ogen met kleine pupillen omdat zij goed reageert op de "verlichting" van deze tijd. haar gulle lach gaat gepaard met twinkelinkjes in haar ogen, die iets weg hebben van kerststerretjes. zij kleurt haar haar met verve en omdat zij kunstzinnig aangelegd is kan dat variëren van oranje tot paarsig rood afhankelijk van hoe de stemming thuis verloopt. soms draagt zij stilzwijgend een veelzeggende rok, kort van stof met een kleurige maillot en contrasterende botjes. daar hoort natuurlijke een kangootje bij, niet alleen voor het vervoer van haar kleine kroost, maar ook voor het transport van de biologische vader en de zelf gekweekte kleurige hap, die op haar lap grond groeit. zij nuttigt deze alle dagen om gezond te blijven. na jarenlange ervaring als spring in het veld kijkt zij wantrouwend aan tegen de klassieke geneeskunde, omdat zij dagelijks geconfronteerd wordt met haar beperkingen. na lang aarzelen heeft zij dan ook besloten om natuurgeneeswijze te gaan promoten bij goedgelovende collega's en andere leken. daartoe heeft zij zich ingeschreven aan de volksuniversiteit als gezondheidstherapeute. zelfs haar echtgenoot heeft haar ditmaal niet gekraakt.

het kruis van hubertus

als je hem ziet, zou je het niet zeggen, maar het schijnt, dat hij in het jaar 656 geboren is in maastricht als zoon van de frankische edelman bertrand, hertog van aquitanië, omdat deze gehuwd was met ene huberna, die uit die contreien kwam, en bovendien als achterkleinkind van koning clovis, stichter van het carolingische rijk. niet, dat hij geen echte bourgondiër zou zijn, wij weten wel beter, maar ik zie hem toch eerder als apostel van de ardennen en hofmeier van de pepijnkliniek in herstal. op 18-jarige leeftijd werd hij reeds tot ridder geslagen en hij stond in die dagen bekend als de bon vivant met het innemende karakter, zoals wij hem ook kennen.

wij weten van hem uit zijn sterke verhalen, dat hij op goede vrijdag van het jaar 683 bijna een damhert heeft neergeschoten in de buurt van andage of andain met zijn kruisboog, ware het niet dat hij werd beroepen door den heere, onze salvator, om lamme bertus bij te staan. tussen de tien geboden van zijn gewei lichtte een oogverblindend kruis op en hij hoorde een stem, die zei:”waarom verliest gij uwen kostbare tijd met het najagen van hindes, ga liever naar het limburgse roderland om u daar te bekwamen in het spel met de dames”. toch verkiest hij liever te leven als een kluizenaar maar de ijskast van bourgondië blijkt zijn grootste opgave. ondanks dat zal hij volgens mij nog zalig verklaard worden. bene dictus est.

het schrielhaantje

in ons kippenhok lopen de meest bizarre figuren. neem nou die aardige meneer schrielhaan. ik noem hem zo omdat hij een lange schrale of schriele donkergevederde haan is, die al jaren aan aangeboren snot lijdt en dus regelmatig zijn neus ophaalt voor allerlei zaken. een jaar of wat geleden is hij van zijn stok gevallen voor een goedloopse bankiva kip, die aanvankelijk iets weg had van een paradijsvogel. zij was er als de kippen bij om zijn pluimen te plukken en uit dat nest is een goudhaantje geboren, geen zacht eike om mee om te gaan. meneer schrielhaan weet bijna alles over kippen en zo nodig zoekt hij het op in het groot parelhoenderboek uitgegeven door de firma barneveld en zonen.

meneer schrielhaan is een meesterkok in het bakken en braden. laatst nog heeft hij een brevet gehaald in het gipsen van eierschalen. verscheidene ontwerpen en kleuren staan op zijn naam. hij is een graag geziene gast bij de kakelende cloacaclan - niet dat hij aan veelvogelarij doet, zoals de meeste van zijn soortgenoten - maar je mag wel stellen, dat hij intussen zijn sporen verdiend heeft en dat is hem aan te zien (immers een goede haan is niet vet). op zijn werk is hij een gewaardeerd medewerker, waar hij tot de haantjes-der-voorsten wordt gerekend. hij is verzot op een ver familielid van hem, de bekende peking duck leah min. maar aangezien het verre familie betreft, kraait daar geen haan naar.

onze kerstman

bij ons in de kraamafdeling werkt een hulp-kerstman, die alle dagen eerste hulp verleend aan zieke babies en kinderen. ze zeggen, dat hij oorspronkelijk van san diego afkomstig is. hij is een goed heilig man, vol van krul en met een innemende glimlach rond zijn lippen. omdat hij al wat ouder is kraamt hij af en toe wat uit, maar dat is hem vergeven omdat iedereen daarom kan lachen. hij komt altijd met zijn ijzeren ros naar de kraamwinkel en omdat er niemand vóór hem rijdt - hij is geen santa claus - is hij zelf de gangmaker. hij sticht kinderdorpen bij de vleet en zoals u weet is er een wereldberoemd dorp naar hem genoemd. naar het schijnt lopen daar enkele borelingen van hem rond. uiteraard is hij in 'zijn' kersttijd zeer aktief en zorgt hij voor een stichtelijke noot aan het onthaal. de kunst-kerstboom is van de zaak en daarom doet deze plastiekerig aan. maar gelukkig weet onze kerstvader daar wel raad mee en laat hij op gezette tijden zijn lampje branden in de opgezette kerstboom vol met modern engelenhaar, voiles van goudbrokaat en kleurige ballen en ik verdenk hem er sterk van, dat het eigenlijk zijn ballen zijn, maar dat kan me geen bal schelen.

onze patrones st. barbara

gelukkig heeft haar vader barbara niet laten opsluiten in het torentje met de drie ramen, dat symbool staat voor haar standvastig geloof in de drievuldigheid. niet omdat hij vreesde voor haar schoonheid, immers hij liet haar alsnog schaken door de primus inter paris, haar reddende levensengel, die geen paard van troje nodig had, maar omdat hij vond, dat het zonde zou zijn haar te onthoofden louter alleen omdat zij katholiek was geworden. immers wij leven in een multiculturele maatschappij. bovendien zouden wij in dat geval geen gebruik kunnen maken van haar goede gaven en haar torenhoge kennis, opgedaan door jarenlange meditatie. uit dien hoofde wordt zij vaak in noodsituaties door honderd en één geroepen - of als u wilt aangeroepen - bij brand, blikseminslag en bij plotse dood. zij is niet alleen de patrones van de in ademnood verkerende mijnwerkers - er is zelfs een instituut naar haar vernoemd: st. barbara te lanaken - , maar ook het toevluchtsoord van de stervenden, die zij per infusionem begeleidt naar hemelse weiden. haar geloof in de drievuldigheid komt ook tot uiting in haar kroostrijk dagelijkse leven. alhoewel zij niet de patrones is van de beenhouwers, voor zover mij bekend, verricht zij toch dagelijks kleine wonderen met naald en draad samen met sint hubertus, die meer instaat voor de jachtongelukken en de schotwonden. u mag wel zeggen, dat wij een winnend team in ons midden hebben.

onze wonderspecialist

bij ons in de speciaalzaak werkt een pleeghulp, kort van lengte en goed van gewicht, een open gezicht met manen op zijn kop. wij noemen hem bard omdat hij vaak zingt. hij weet alles van wonden en daarmee bedoel ik, dat zelfs de specialisten hem in moeilijke gevallen raadplegen tegen een minne vergoeding van een glimlach (u weet hoe specialisten zijn). de classificatie van wonden heeft hij bijna zelf uitgevonden en hij brandt altijd van verlangen om zijn kennis toe te passen op iedereen, die ook maar het minste huiddefectje vertoont. maar het liefst ziet hij toch gecompliceerde wonden, groot van oppervlak en diepte én geïnfecteerd als hij ze inspecteert. daar kan hij als het ware van snoepen. hij deelt de wonden in naar afscheidend vermogen: droog-nattend-soppend en rijkdom aan kiemen: schoon beslagen of etterbuilen en na grondige analyse bedekt hij de wonden eerst met zijn kennis en vervolgens met een speciale wonderzalf, waarbij honing en een aftreksel van weegbree, st. janskruid en smeerwortel de hoofdbestanddelen uitmaken. weliswaar is het nog niet zo ver, dat hij zijn eigen maden produceert, maar hij windt er geen doekjes om dat hij de wonden agressief te lijf wil gaan. hyperbare zuurstof houdt hij in zijn achterhoofd en als heelblaadjes gebruikt hij hydro-colloïden of alginaten zonodig. hij heeft een boek over ehbb geschreven (eerste hulp bij brandwonden) en over doorligwonden of oncologische wonden kun je hem doorzagen. de enige wonden, die hij nog niet ziet zitten zijn de zgn heilige wonden, maar dat is slechts een kwestie van tijd.