de familie

wij kwamen uit een goede katholieke familie, gekenmerkt door het getal zeven maal zeven. de vader van mijn vader was aannemer van beroep en had zeven kinderen: ome jan, deze werd doodgewegen om onduidelijke reden, misschien een afvallige katholiek? ome jo de architect, ome joris de wis- en natuurkunde leraar, ome frans de apotheker, ome leo de kinderarts, tante henriette gehuwd met ene schuermans uit goirle en tante ant gehuwd met ene bloemist janssen uit maastricht. en zowat alle broers en zusters van mijn vader hadden eveneens zeven maal zeven kinderen.

ome jan

gehuwd met ? en een drietal kinderen: michiel, jeanette en catharine. zoals ik al zei werd ome jan doodgezwegen om onduidelijke en onnozele redenen. als ik de familie moet geloven had hij een doodzonde begaan en derhalve is het doodzonde, dat ik niets over hem weet. ik geloof, dat hij in limburg woonde en leefde. ik ken in het centrum venlo een grote electrozaak annex fietshandel en ik denk, dat dat familie is. ook schijnt er in heerlen een meester bedaux te wonen, die nogal bekendheid verwierf omdat hij een groot proces tegen de dsm had gewonnen.

ome jo

architekt van beroep en een rebel. hij genoot nogal bekendheid in de lage landen en had een kenmerkende wijze van bouwen, geïnspireerd op de romaanse stijl. gehuwd met tante mien willekes en een zevental kinderen. zijn oudste twee zonen arnaud en peter-paul zetten zijn imperium voort verder maria, sjors, frans, leonie en joostje, die met ene taminiau gehuwd was. ome jo speelde de eerste viool zowel in letterlijke als in figuurlijke zin. samen met mijn vader en zijn vriend kessels, die de cello hanteerde, speelden zij vaak kamermuziek en meestal trio, hetgeen mijn moeder wel kon waarderen. ome jo had golvend lang haar, zoals beethoven, luste graag een borrel en rookte als een ketter, waarbij hij de ene na de andere sigaret opstak tussen zijn kunstgebit. hij leed aan copd mn emphyseem en is daaraan ook gestorven, omdat hij zijn sigaret niet meer kreeg getrokken. en als ik zijn kinderen moet geloven was hij een potator.

ome joris

mijn vader, gehuwd met annie van beurden-tanis, studeerde aan de hbs in tilburg en later in leiden wis-natuur- en sterrenkunde. hij doorliep tevens twee hoofdvakken aan het conservatorium orgel en violoncello. hij was dan ook een graag geziene gast bij vrienden en op studentenfeesten. hij zou bijna gepromoveerd zijn in de sterrenkunde, ware het niet, dat er ineens een nieuwe en spectaculaire ontdekking werd gedaan, die heel zijn proefschrift ontkrachtte (ik denk aan zoiets als waarom de aarde plat is als een pannenkoek).

mijn moeder annie (jont) zat op de middelbare meisjes school of mms geheten. zij volgde tevens de tekenacademie, waar zij naar believen schetste en het liefst aquareleerde. uitzonderlijk deed zij ook wel in olie en canvas en er stond een bizonder goed gelijkend portret van mijn vader achter op de ezel in onze grote (muziek)kamer. zij was geliefd bij haar kunstvrienden vanwege haar spontaneïteit en goedlachsheid. zij kwamen bij ons regelmatig op de koffie. zij was ahw het middelpunt van het gildeleven in vught.

de vader van mijn moeder was een deftig uitziend onderwijzer met maatpak en lorgnet en ook goed katholiek. deze was getrouwd met een freule tanis, die van goede huize kwam, dat kon je zo zien. wij hebben haar later frekwent bezocht in het bejaardentehuis te gilze-rijen. ome ad, de enige broer van mijn enige moeder, was na zijn hbs-a in de commerce gegaan en verkocht franse hautcouture in gerenomeerde huizen, gelokaliseerd in nijmegen en utrecht. hij kocht in in parijs. hij was gehuwd met tante moor van de ven en zij hadden zes kinderen, simone, marc, georges, adriaen, renéetje en fransje (francien). als student biologie resideerde ik in een van zijn panden aan de oude gracht 165 te utrecht, waar ik een riant onderkomen had. in het weekend reed ik dikwijls met ome ad naar huis en ik moest dan chaufferen, alhoewel ik mijn rijbewijs nog niet had. hij is op jonge leeftijd overleden aan een hersenbloeding.

wij waren thuis met zeven kinderen. jacoba was de oudste en na haar gynnasium alfa, studeerde zij in tilburg aan de academie binnenhuis-architectuur en later nog beeldhouwen. zij heeft enige tijd les gegeven in baarn, maar lang heeft ze het niet kunnen volhouden. later vestigde zij zich in de jordaan, in een enorm pand, waar zij enige naam maakte als kunstenares. zij heeft jarenlang samen geleefd met relly tarlo, een post-moderne musicus, een die werkte met een muziek-chip en computer en met allerlei bizondere contructies, waar muziek in zat of uitkwam rollen. vlak voordat zij stierf, toen de noot het hoogst was, is zij nog met hem getrouwd.

joris mijn identieke tweelingbroer, bij zijn geboorte eerst aangezien voor moederkoek, was mijn grote concurrent in de letterlijke zin (con currere). hij leek zo op mij, dat zelfs mijn moeder zich af en toe vergiste en eens heb ik eens een foto van mezelf laten maken, waarvan zij bezwoer dat het mijn tweelingbroer was. wij hadden precies dezelfde ogen en dus even slecht, in die tijd -5 bijziend en -2 astigmatisch. hij was ijdel en vertikte het om zijn bril op te zetten. vaak gebeurde het, als wij naar school fietsten hij aan mij vroeg wie er zwaaide aan de overkant van de weg en ik dan ongeacht de persoon aan de overkant antwoordde, dat het een van zijn vriendinnen was. op school werden wij vanwege het gemak en om zeker te zijn altijd in parallel klassen geplaatst, zodat wij naar believen van les konden wisselen, omdat dat toch niemand in de gaten had. hij emigreerde naar vancouver en stichtte daar zijn eigen dansschool in ballroom and latin-american dancing. hij huwde in canada ene penny devitt, prima ballerina en had daarvan drie kinderen, stephen, marc en tamara, eveneens een topdanseres. later ging hij chinees halen en kreeg van xing ni nog joris junior.

jeroen, de andere helft van de tweeling en de eerstgeborene, was een knap kereltje om te zien en hij vond, dat joris eigenlijk achilles had moeten heten, omdat hij, joris, zijn achillespees had vastgehouden bij de geboorte. professor van de ven had naar aanleiding van die gebeurtenis nog een gedicht geschreven castor en pollux genaamd, dat werd gepubliceerd in een literair tijdschrift, waar onder andere ook luc van hoek in schreef en de siemer, de pastoor van hilvarenbeek, waar die gasten regelmatig samenkwamen. uit zijn utrechtse periode werd giselle geboren, die eerst de hoge hotelschool maastricht doorliep en later bestuurskunde aan de universiteit van amsterdam. van haar heeft hij zijn eerste kleindochter lisan. later huwde jeroen de maastrichtse germaine, die hem bastiaan, roderick en charlotte schonk. zij was een smeetse.

michael, in stuitligging geboren en waarvan de armpjes niet tijdig waren afgehaald voor de geboorte van het hoofd, had dus een tweetal erbsche paralysen en als gevolg daarvan ook klompvoetjes. hij heeft talloze operaties ter correctie moeten ondergaan in de beroemde maartenskliniek in nijmegen. hij had heel blond haar en het was vanzelfsprekend dat hij in alles meedeed ondanks zijn handicap. hij brak dan ook regelmatig een of ander lidmaat. hij speelde trompet en was lid van een muziekanten- cq jazz-groepje. hij was gehuwd met rietje, verpleegster van beroep, die hem drie kinderen schonk, jacob, een jazzpianist, areke en johanna. hij kende een soort van manisch-depressieve perioden en tijdens de behandeling met antidepressiva, in de vulnerabele periode, heeft hij zich thuis opgehangen en werd gevonden door zijn jongste dochter, die daaraan een zwaar psychotrauma overhield.

rafaël, lieveling van vader, omdat hij later ook wis-en natuurkunde studeerde aan de universiteit van utrecht met specialisatie audiologie. na zijn studie is hij eerst leidend ambtenaar geworden bij het ministerie van volksgezondheid en later bij huisvesting, ruimtelijke ordening en milieu, en ik herinner mij een merkwaardige gebeurtenis, toen ik mijn diploma geneeskunde moest laten viseren door de inspecteur van geneeskunde te maastricht. hij zei bedaux, gek zo heet mijn baas ook en het bleek mijn jongere broer rafaël te zijn. ik stond werkelijk perplex. rafaël bespeelde evenals mijn vader de violoncello. hij huwde floortje ruiters, en uit dat huwelijk werden in galop 3 kinderen geboren, jasper, lisa en janna.

leo, genoemd naar ome leo, de kinderarts, die dat jaar tevoren zijn nek had gebroken in een droevig accident. deze ome leo was gehuwd met tante nes binder en uit dat nest kwamen vier kinderen voort, waarvan drie professoren, rogier, jan-baptist, godelieve en veerle. leo studeerde hbs-a en werd later leidend ambtenaar bij het rijksministerie van weg- en waterbouw. hij wordt regelmatig naar het buitenland uitgezonden oa bij overstromingen en andere rampen. zij hebben drie kinderen, uit zijn eerste huwelijk maurice, uit zijn tweede chris en joris.

maritza, de jongste en een schatje. deed gymnasium alfa opleiding en later schoevers (secretaresse opleiding). zij was gehuwd met de adelijke olivier zinnicq-bergman en kreeg twee kinderen, barbara en oliviertje. zij zong alt en blies op houtblaasinstrumenten, studeerde aan de muziekacademie van antwerpen. één van haar beste vriendinnen was sandy uit goirle, die de viool hanteerde. zij woonde aanvankelijk in het huis op de heuvel met het meertje in mol en later in geel. omdat zij het op een dag niet meer zag zitten – god weet waarom - heeft zij zich voor de trein gegooid en er zijn eerst drie treinen overheen geboemeld, alvorens er enig spoor werd gevonden. pauvre maritza.

ome frans

apotheker van beroep, woonde aanvankelijk op de markt in het pittoreske valkensweerd. later werd hij hoofdapotheker van het st. jozefziekenhuis te eindhoven, waar ik hem af en toe opzocht in de functie van wetenschappelijk medewerker van de firma organon en later janssen-pharnaceutica. hij was gehuwd met tante mien willekes, docente in klassieke talen. eveneens zeven kinderen, waarvan de oudste jan na één jaar overleed. dus noemden ze ter herinnering hun tweede zoon ook jan, die later bibliothecaris-archivaris werd in deventer. dan maria, nucleair geneeskundige en vervolgens frans, die biochemicus was en lector aan de vu. leo was bedrijfspsycholoog. sjaak (jacobus) wiskundeleraar te amstledam en hun jongste leentje (magdalena).

ome leo

was kinderarts en woonde aanvankelijk in bergen op zoom in een schitterend huis, dat ik mij nog goed kan herinneren. vroeg overleden als gevolg van een auto-accident, gehuwd met tante nes, die later naar utrecht verhuisde, omdat zij huwde met ene oostenrijker van naam binder. hun kinderen prof. rogier, hoogleraar in de archeologie. prof. jan-baptist, hoogleraar in de kunstgeschiedenis te amsterdam, godelieve, die mo frans deed en later naar parijs verhuisde en prof. veerle, hoogleraar in de slavische talen en helaas vroeg overleden aan melanoom.

tante henriette

geen kinderen en gehuwd met ene schuermans, die zoals ik al zei leed onder zijn nsb-erschap en zijn psoriatiforme artritis.

tante ant

gehuwd met bloemist janssen uit beek en later woonachtig in maastricht, midden op de grote staat. hij overleed al vroeg aan een hersenbloeding. zij waren nog eens goed katholiek met tien kinderen: pieter, michiel, mariëtte, margriet, georges, marilou, leo, emily, frans en karel. vaak heb ik daar gelogeerd met mijn vriend bernhard en het was er altijd vreselijk gezellig. in mijn puberteit was ik een beetje verliefd op marilou (en jacoba op pieter). ja, neef en nicht vrijt licht. ondanks dat tante ant al jaren in maastricht woonde bleef zij plat tilburgs praten alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. het was een heel goedhartige vrouw voorwie niets te veel was.

een ode aan mary uit genk

er was eens in het schilderachtige land aan de horizont en ver weg van de wereld van de reaal, een meis mary genaamd, geboren en opgetogen maastrichtse. het verhaal doet de ronde, dat zij is geboren met de kwast in haar hand en de moederkoek zo groot als een palet diende voor haar latere ezelsmateriaal. zij kwam van gegoede katholieke en boertige familie, alhoewel zij niet te vondeling was gelegd in het belgische stadje jesus eyk volgde zij later mogelijk ter compensatie de meestrichter academie jan van eyck, die hoegenaamd afkomstig was van het maaseikse. meester jan was adept van de profane en klassieke kannonieke kunst en het moet gezegd worden dat de meesterlycke maestro niet geheel content was aangezien hij de non-figuratieve kunst van mary niet erg kon waarderen. het gerucht doet dan ook de ronde, dat hij later naar brugge is weggevlucht.

vele werken van allerlei merken staan op haar naam en zij heeft faam gemaakt op velerlei tentoonstellingen, meestal in het limburgse. vorm en kleur hebben haar voorkeur en als je haar vraagt naar wat het moet voorstellen, zegt ze eenvoudig, dat het niets voorstelt, maar mediair is tussen raam- en denkwerk. het lijkt dan ook logisch, dat je haar schilderwerken op meerdere manieren kunt inkaderen. laatst nog in haar vergetelheid was zij even een recent werk kwijt en zij vroeg terstond in haar spond haar echtgenoot leo of hij wist waar zij het non-figuratieve stuk gelaten kon hebben, maar de brave man kon zich er niets bij voorstellen. had hij nu maar gezegd; “het hangt aan de witte muur” maar de volgende keer zou ik toch wat meer contrast gebruiken en er een lijst omhangen.

vandaag vier september in het jaar des heeren tweeduizend en zes, heeft zij zeven en zeventig jaartjes bij elkaar gesprokkeld en het lijkt welhaast een sprookje als je mary zo ziet, denk je sportief ach dat lijkt ook al non-figuratief. en mocht je haar te spreken krijgen, dan valt op hoe zij haar aandacht non-stop bij het gesprek houdt en je het gevoel geeft, dat jij het kunstwerk bent, waar mee zij bezig is.

rak is niet meer

een dag om nooit meer te vergeten. onze trouwe rakkie is niet meer. op driejarige leeftijd kwam hij zo’n zestien jaar geleden op eerste kerstdag bij ons aanlopen, nadat hij de weg was kwijtgeraakt of uit huis was gezet. hij was een echte “kermis-attractie“. hij werd liefdevol in ons gezinnetje opgenomen en ik moet zeggen, dat hij een goed leven heeft gehad. veel tandjes had hij niet meer de laatste tijd, maar desondanks was zijn eetlust nog goed. hij was de trouwe vriend van walter, waarmee hij een speciale (lei)band had. de laatste maanden ging het hem minder, hij had veel last van zijn versleten rug en kon bijna niet meer op zijn pootjes staan. tot overmaat van ramp viel hij de trap af naar beneden en hij is dat niet meer te boven gekomen ondanks de pijnstillers. op twintig oktober van het jaar tweeduizend en vijf is hij ingeslapen bij de dierenarts in de armen van zijn lieve vriendinnen. hij heeft de respectabele leeftijd van honderd en twaalf jaar gehaald dankzij zijn stamboom (baron rak de commun aux ordures).

voor bas

voor mijn hassebassie, dat slumpie, wiens eerste woordje, dat hij ooit sprak “oceaanstomer” was, terwijl anderen nauwelijks aan dada toe waren. en op verzoek herhaalde jij dat woord alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. ieder een uit de buurt moest het horen. dat heb je als je uit boeken van richard scarry voorleest.

je was ongeduldig en je verveelde je al snel, omdat je alles zo rap door leek te hebben. in de tweede klas las je anderen de les op verzoek van meester nouwen van de zesde klas. of dat pedagogisch verantwoord was laten we even terzijde. in ieder geval had je toen al iets van een journalist in den dop, al was het maar een kleintje volgens mevr de wulf van pms.

gelukkig zat er op het vincentius-college een zekere meneer spelmans, die jou de spelling bij bracht en helemaal weg van je was en eigenlijk ook ene castro, die jou heel fidel vond. daar heb je je boezemvriend leren kennen, die notoir met je optrok, omdat hij dat van huis uit had meegekregen. was zijn vader niet notoiris du bourgoisie?

na wat informatica, waarvan de scores in het duitse puntensysteem best goed te noemen waren, begon je aan je eigenlijke carrière en schopte je het met genoegen van journalist tot heremiet. zelf stam ik af van de franc maçonnerie en of ik tot de loge behoor, daar mag niet over gesproken worden, maar heremiet heeft ook wel wat.

gelukkig ben je volop in ontwikkeling en dat is goed, omdat je nog zoveel onontgonnen talenten hebt liggen. het enige punt, waaraan je zeker nog moet schaven is je ongeduld: “quade haeste es dicken onspoet”.

voor charlie

als ik door mijn oogspiegel naar je kijk, zie ik een wonderschone afspiegeling van alles, wat wij zouden willen zijn. in jou wordt onze droom en verlangen van het verleden belichaamd, neergelegd in jouw karakter en uitstralend in een aura, niet alleen voor degenen, die het kunnen zien, maar zelfs voor hen, die het niet willen zien.

ik denk, dat je een heerlijke en onbezorgde jeugd heb gehad, en dat dat vooral is te danken aan je moeder, die jou uit onze naam liet gedijen. je hebt jezelf onmisbaar gemaakt voor vriend en zelfs mindervriend. je staat hoog genoteerd op de beurs, je aandelen zijn de lucht ingeschoten sedert je bent ingeschreven bij de firma theo en co in leuven.

je bent niet alleen dom blond – en wat is daar mis mee? – maar je straalt iets bijzonders uit, dat verder gaat dan een astralisch lichaam alleen. het wordt gedragen door een open persoonlijkheid, interesse en mildheid, dat normaal alleen voor volwassen is weggelegd. dus maak je niet druk over die wijsneus van je, je zult hem nog nodig hebben.

heerlijk vind ik het, dat je je draai hebt gevonden en dat je er niet omheen draait, ergo je talenten inzet om datgene te bereiken, wat je zelf wilt. ik zou het theocrates willen noemen (zoiets als aristocraat, maar dan iets hoger). en ik weet zeker, dat jouw professie tzt overgaat in een professorie (een soort montesorie voor professortjes).

ik hoop, dat ik dat nog eens mag meemaken, al was het alleen maar om te zien, dat ik het goed gezien heb. het zal niet aan jou liggen, als dat niet het geval mocht zijn, immers men kan nooit weten. maar weet dat ik trots op je ben, dat jij mijn dochter bent, dus houd ik je nu maar vast vast voor alle zekerheid. een kus, een mus, een klein vogeltje.

voor emmein

nu het nog kan, moet ik zeker niet vergeten jou te zeggen, wat voor een geweldige vrouw je bent. men kan immers niet weten, wanneer de post staakt. het is zelfs zo, dat een priorzegel niet garandeert of mijn brief aankomt. hetzelfde schijnt met aangetekende brieven het geval te zijn.

ik zeg het met enige schroom, omdat ik heel goed weet, hoe moeilijk het is om met mij een relatie aan te gaan en te onderhouden. nu ik mij zelf de laatste jaren beter heb leren kennen, bewonder ik je inzet om onze relatie op orde te houden. je moet wel veel van mij houden.

geboren uit kunstouders is het begrijpelijk, dat hun zeven kunststukjes ook buiten de norm van het normale geclassificeerd moeten worden en de bewijzen daarvan liggen voor het oprapen in het verleden, dat wij kennen in het heden door het te memoriseren.

ik voel mij verdrietig, dat ik je niet alles heb kunnen geven, wat je van mij hebt verwacht. toch kan ik zeggen, dat je wel een origineel exemplaar op de kop heb getikt en de bewijzen daarvan liggen in die genen, die ons kennen van huis uit: bastiaen, roderick en charlotte.

het moet van mijn hart, dat mijn onvermogen om op een bepaalde manier lief te hebben, mij meer heeft gekwetst, dan men zou denken, immers het is niet prettig te moeten erkennen, dat men in bepaalde opzichten heeft gefaald. de psych zou het een neuroosje noemen.

dus zeg ik gewoon maar op mijn manier, dat ik van je houd, ook al ben je geweldig. je bent een huishoudsterolijke vrouw, een stille strijkster en een volbezorgde moeder. je hebt karakter getoond in gewichtige zaken en je staat open voor meningen van anderen, je bent een belezen vrouw.

mocht ik er niet zijn, als de postbode belt, lees dan nog eens deze brief en
weet, dat ik altijd van je zal houden, ook al is het op mijn manier.

voor giselle

na een interne huishoudkundige opleiding in nijmegen aan het maternaat, gevolgd door een bijscholing aan de hoge hotelschool maastricht, kookt zij als geen ander voor fijnproevers van dis en drank. haar gerechten zijn niet alleen tongstrelend, zij is ook goed van de tongriem gesneden na een aanvullende opleiding in de bestuurskunde aan de universiteit van amsterdam.

jij bent niet alleen een gebrevetteerd uitbaatster voor anderen, maar ook moeder van mijn eerste kleinkind lisan, een blond engeltje van vijf jaar, een bengeltje waarvan jij af en toe van de kook raakt. het is bewonderenswaardig om je inzet te zien, te meer omdat een werkende en alleenstaande moeder het in deze maatschappij beslist niet gemakkelijk heeft.

lisan is gek op mijn jongste zoon roderick, die de kunst verstaat om haar te boeien zonder attributen ;) gezien het onorthodoxe en de rijke fantasie van roderick, verbaast mij dat eigenlijk niet en het is niet voor niets dat roderick de kunst verstaat om kleine vrouwenhartjes op hol te doen slaan. (ook bij de ouderen en oudjes doet hij het niet slecht). jong geleerd (jongleren) is oud gedaan.

ook moet ik je moed bewonderen, dat je niet bij de pakken blijft neerzitten nu je door het ambtenarenapparaat in het kader van bezuinigingen bent ontslagen. verstandig, dat je je richt op china, de grootste economische markt ter wereld door acupunctuur te gaan studeren, toch een beetje in de richting van het beroep van je vader, die ook graag speldprikjes uitdeelt.

voor juul

mijn schoonmoeder is het beste te vergelijken met een dame très chic. van oudsher gekleed door armani en dior stapt zij parmant en charmant con fuore door het emporio milanese en het elysée de paris. ook kenzo en cacharel zijn geen onbekenden voor haar. chic is haar op het lijf geschreven ook chicque mag, maar chique kunt u vergeten.

zij loopt niet, neen, zij schrijdt voorwaarts in elegante pas, daarbij niet in het minst gehinderd door haar kunstheup, die zij een aantal jaren geleden aangemeten kreeg na een artistieke val een femme fatale waardig. zij draagt franse stocking, maar in cannes gaat zij sans canne naar het filmfestival. kortom une femme flamboyante.

heel af en toe bij het zien van haar hoofddeksels schrik ik mij een hoedje, maar dat komt meer vanwege het feit dat ik te weinig op ascot kom en dus in zekere mate achterloop. ook haar andere accessoires zijn vaak impressionant elegant en getuigen van een verfijnde smaak, waar coco chanel nog wat van kan leren.

behalve elegantie beschikt zij over een helder verstand en de gave om goed te schrijven. zij heeft (helaas maar) één goed uitziende dochter, die sprekend op haar lijkt, zowel van uiterlijk als innerlijk, dus ook mode bewust en goed gekleed. waarschijnlijk had u al begrepen, dat ik als schoonzoon de enige erfgenaam ben ;)

voor het geval

ja leven is vooruit zien. daar was je dan met zó veel woorden en misbaar, dat je je een liesbreuk schreewde, daar ging je dan heen zonder er veel woorden aan vuil te maken. een oud geworden brombeer, maar één met een met honinggraat. medisch geëngageerd, anti-autoritair in den dop, pseudo-filosoof, artistiek begaafd, toonkunstenaar, eerder dichter dan woordkunstenaar, humorist en politiek commentator.

je patiènten zullen je blijven herinneren als een begaan man, die tijd voor hen maakte in een tijd, die te kort kwam door zogenaamde innovaties, die eerder de administratie dan de patiënten ten goede kwam. in de loop van de tijd ben jij dezelfde gebleven ondanks de snel veranderende medische maatschappij, die mensen zoals jij konden missen als kiespijn. de verpleging moet ik echter bedanken voor de fijne samenwerking.

altijd in de weer, dag en nacht van dienst voor je familie, eeuwig trouw, waarvan de collega’s maar al te graag misbruik van maakten voor eigen winstbejag. zelfs toen je als cardioloog geveld werd door een totaal hartblok presteerde je het om nog door te werken. je liep voort op een pacemaker, geen werkdag heb je verzuimd door ziekte. altijd was je bereid om in te vallen, totdat je zelf viel.

voor de familie was het niet altijd even gemakkelijk om met je te leven, maar omdat je zo vaak weg was, is het je vergeven. je kwam altijd op voor je eigen mening en liet je door anderen niet van de wijs brengen. je was wars van de kleinburgelijke mentaliteit, die je vaak omringde uit zogenaamde belangstelling, die jij eerder als ongewenste bemoeizucht betitelde. ja je was geen gewone, eerder buitengewoon gemeen.

nu ik rust moet ik allen bedanken, die tot mijn rust hebben bijgedragen. mijn bizondere dank gaat uit naar joris en annie, mijn ouders, die mij op klassieke wijze gemaakt hebben tot wat ik was, mijn vrouw germaine, die nog vaak aan mij zal terug denken en mijn kinderen giselle, bastiaen, roderick en charlotte, die mijn genen en inzichten dragen. ook mijn broers joris, rafaël en leo delen met mij het miserere nobis.

voor roderick

onze knapste nieuwkomer, de middelste uit een rij, die er wezen mag. altijd in de weer met de meest eenvoudige zaken, die jouw fantasie in vuur en vlam zetten. wat waren wij bezorgd om jou, toen jezelf in vuur en vlam stond door “je verstandskiesje in je linker wang” en de augmentin, die het spookje van roodkapje aan jou doorvertelde.

de ondeugd heeft altijd al uit je ogen gestraald en meestal heb je de daarbij passende woorden gevonden. ondeugende woordjes omdat jij het was, lieve bezorgde woordjes omdat jij dat ook was. achter die twinkelinkjes in je ogen schuilde een gevoelige jongen, maar dat was alleen voor jou en niet weggelegd voor iedereen.

het onorthodoxe zul je wel van je vader geërfd hebben, die ook zo het land heeft aan de misordelijke maatschappij en de farce, die daarbij hoort, maar waaraan het onmogelijk is te ontkomen omdat je er nu eenmaal deel van uit maakt. natuurlijk maakt het verschil uit of je een radartje bent in een gewoon uurwerk of in een rado.

waarom zijn al die vrouwen zo gek op jou (en niet op mij), waar ligt het geheim van de stille kracht in jou, die vrouwenharten op hol doen slaan en baarmoeders doen huilen? als ze het mij zouden vragen, zou ik antwoorden: “is hij niet de zoon van die enige vader, die bekend staat om zijn werken van barmhartigheid?

ontwikkel je gaven maar zorg dat je jezelf blijft alleen al omdat je uniek bent. als het niet zo goed wil lukken, denk dan aan je vaartje: hij was niet goed, hij was niet slecht, maar hij was slechts een doorzetter.

voor walter

jij stoute lieve man, wij kennen je al zó lang als langs lopende vriend met de slechte benen van julie nota bene en in dit korte leven nog wel, als toevluchtsoord voor emmy in gevallen van nood, als petepa van charlie’s angel en als welkome gast bij sint hiëronymus en zijn geesteskinderen. wij herinneren vooral je goedertieren karakter en je zachte ogen blikken vol wijsheden.

omdat de tijd zo kort leek ging je snel door het leven en als gemeen man verkoos je de volkswagen boven alle anderen evenals juul. je verzamelde trouw postzegels voor je albums, die wij nooit te zien kregen en waarvoor je stad en land afreisde. nu lig je zelf tussen al die albums, maar thans als een bonte verzameling van foto’s met een speciale postzegel van het aardse paradijs.

je kon zo genieten van dit aardse leven, je kon de maaltijden smaken en genieten van de roemer gevuld met witte wijn. van een goed stuk vlees kon je nauwelijks afblijven en het verbaast me, dat je niet vaker last hebt gehad van een pootje. gerookt tot in den dood en je genoot van de trekjes aan den geurige toebak als ware het wierook, zelfs toen je slechter begon te lopen.

je eeuwige vriendje rakker, waarmee jij altijd een ommetje placht te maken, sprong ondanks zijn slechte rug telkens weer van blijdschap een gat in de lucht bij het zien van jouw markante persoonlijkheid. ook hij was het, die voorvoelde dat jij een groot geheim met je meedroeg, een geheim, dat je pas achteraf met ons wilde delen uit bezorgheid.

toen rakkie met zijn geheim overleed lichtte je zelf al een tipje van de sluier op door te zeggen, dat het baasje snel zou volgen. graag had je de promotie van je zoon nog meegemaakt en je zei zelf al lachend dat het er om zou spannen. je laat ons raden naar het mysterie van die onbekende grijze diva met het opgestoken haar, die je baa

r kuste en zei:"dankje wel walter voor al het goede".