rak is niet meer

een dag om nooit meer te vergeten. onze trouwe rakkie is niet meer. op driejarige leeftijd kwam hij zo’n zestien jaar geleden op eerste kerstdag bij ons aanlopen, nadat hij de weg was kwijtgeraakt of uit huis was gezet. hij was een echte “kermis-attractie“. hij werd liefdevol in ons gezinnetje opgenomen en ik moet zeggen, dat hij een goed leven heeft gehad. veel tandjes had hij niet meer de laatste tijd, maar desondanks was zijn eetlust nog goed. hij was de trouwe vriend van walter, waarmee hij een speciale (lei)band had. de laatste maanden ging het hem minder, hij had veel last van zijn versleten rug en kon bijna niet meer op zijn pootjes staan. tot overmaat van ramp viel hij de trap af naar beneden en hij is dat niet meer te boven gekomen ondanks de pijnstillers. op twintig oktober van het jaar tweeduizend en vijf is hij ingeslapen bij de dierenarts in de armen van zijn lieve vriendinnen. hij heeft de respectabele leeftijd van honderd en twaalf jaar gehaald dankzij zijn stamboom (baron rak de commun aux ordures).