de baron

het is nog niet zo lang geleden, dat men meldde, dat er een baron op komst was met een delicaat probleem. de baron kwam van goede huize, dat uit het verre verleden stamde en de baron had zich daaraan in de loop van de tijd aangepast in die zin dat ook zijn fundamenten gebreken begonnen te vertonen. hij hield van muziek en vooral van klassiekers, waarbij hij heerlijk weg kon dromen. en zoals elke behoorlijke baron van goede huize betaamt beschikte hij over een butler, die wij james zullen noemen, omdat dit natuurlijk niet zijn echte naam was. james was zijn meester al jarenlang toegewijd en zeker nadat de barones was komen te overlijden.

zo gebeurde het op een avond, toen de baron naar bach te luisteren lag en na een drinkgelag, waarbij de baron zich deftig had laten gaan, dat hij lag te genieten van een adagio con vibrato, waarbij per ongeluk het laatste deel van het adagio los kwam en onvoorzien het bachanaal afsloot. en omdat het lastig was om te wachten totdat de batterij het op zou geven - u kent toch die reclame van dat trommelend konijntje met die duracell plus advanced performance batterij - en de inwendige massage minder aangenaam was en op den duur pijnlijk, liet hij zijn trouwe butler james met spoed bellen, dat zij er aan kwamen en ook omdat james zelf er niet aan kon komen.

en omdat zij uitdrukkelijk hadden gevraagd om dit delicate probleem vertrouwelijk te behandelen en het nieuws zich verspreidde als een lopend vuurtje, stond vrijwel iedereen hen aan de ingang van spoed op te wachten. zij werden met alle égards ontvangen. aanvankelijk zou men kunnen menen, dat de baron aan een verfijnde vorm van parkinson leed, omdat hij pertinent met zijn hoofd aan het schudden bleef, maar na een grondige anamnese werd deze vorm omgedoopt in pseudo-parkinsonisme ten gevolge van een interfererend mechanisme. op de buikoverzichtsfoto was het niet zo lichaamsvreemde voorwerp duidelijk zichtbaar en er werd besloten om een coloscopie uit te voeren.

maar omdat het corpus delicti een torpedovorm had en dus gladjes van vorm, was de pakkans niet al te groot, omdat de normale grijper van de coloscoop eigenlijk te klein was en zich niet kon vastzetten in het gladde vrij harde oppervlak. bovendien, sta ik er wel even bij stil, maar niet het apparaat in kwestie, dat aan stond en aanstonds weghobbelde uit de kleine grijper. dus werd besloten om de manipulatie onder een korte narcose uit te voeren, zodat het makkelijker was om te manoeuvreren met aangepaste hulpmiddelen en inderdaad kon op deze wijze het kleine pretparkje verwijderd worden en geëxporteerd naar buitengaats. de baron mocht enige tijd verpozen op de verkoeverkamer.

het apparaat werd uitgezet, de trofee opgeblonken en triomfantelijk aan de rechtmatige eigenaar teruggegeven (en niet geretourneerd). het advies luidde, om centraal in de schroefdop een gaatje te boren om er een zogenaamde reddingslijn aan te bevestigen, als u begrijpt wat ik bedoel. in ieder geval was na de ingreep geen teken meer van enig parkinsonisme, zij het dat de baron met zijn rechterhand een beweging maakte, die verdomd veel op geld tellen leek, maar achteraf bleek, dat hij informeel naar de rekening informeerde. maar zoals u weet worden alle rekeningen altijd netjes opgestuurd, in eerste instantie naar de ziekenkas en het resterende deel keurig in een gesloten omslag.

de dame in de bontjas

ik moet je nog even een leuke anekdote vertellen. vanochtend had ik op mijn spreekuur een imposante dame in een bontjas, een heel knappe verschijning. zij kloeg over uitslaande jeuk aan de binnenzijde van haar bovenarmen en benen. zij liet het mij zien, zij het met enige schroom en vroeg mij of ik er een geschikte crème voor had. ik antwoordde haar, dat ik eerst haren achterkant moest inspecteren alvorens ik een diagnose kon stellen. ik kreeg er zowaar een rode kop van, toen zij parmantig haar bontjas omhoog en haar kanten broekje naar beneden schoof. zij keek enigszins ondeugend achterom. het stond als een paal boven water dat ik bloosde en zij schoot mij te hulp door eenvoudig haar hand op mijn gulp te leggen om deze te ritsen om de spanning te doen verminderen. toen zij de tube zag, die haar moest zalven liet zij een verrukt kreetje horen en zij kneep even onderaan in de tube. eenmaal de smaak te pakken, vleide zij zich met haar buik over het zadel van de fietsergometer met haar heerlijk blote bips uitnodigend naar achteren, terwijl zij met haar handen aan het stuur haar derrière dirigeerde. ik drukte langzaam de tube naar binnen, hetgeen in den beginne met enige moeite gepaard ging, maar na enige tijd liep hij gesmeerd naar binnen, wat bij haar enkele gezonde geluidjes uitlokte. toen de zalf helemaal uit de tube was geknepen zei de dame:”ik geloof, dat het goed heeft geholpen dokter, het jeukt al veel minder, wat zijn de onkosten dokter?”. voor u 50 € inclusief en stopt u ze maar in ons huishoudpotje.

de footing nurse

ongelofelijk maar waar, niet waar? droom maar eens lekker weg. het gebeurde in mijn onderzoekskamer, helaas al weer een poosje geleden. ik werd gebeld door een vrouw, die eerder kwam voor een gesprek over haar niet al te trouwe echtgenoot dan voor haar nerveuze hartklachten. ze had behoefte aan een luisterend oor. haar man had al jaren een halfslachtige relatie buitenshuis en bracht al zijn zuur verdiende centjes eerder naar zijn protegé dan naar zijn gezin en dat zinde de echtgenote niet. niet, dat zij daar veel aan kon doen, zij was destijds in gemeenschap van goederen getrouwd en had twee nog studerende kinderen. en omdat hij veel geld aan zijn bijzit betaalde, hield hij minder over voor de inhalige belastingen, zodat zijn werkende echtgenote daarvoor werd aangeslagen. en aangeslagen was ze, als u weet dat de man in kwestie een vrij beroep had en ongeveer duizend euro per dag verdiende.

vanwege zijn vrij beroep was de man in kwestie altijd op pad en vrijwel nooit thuis, maar toch meer thuis bij zijn gehuwde vriendin, dan bij zijn eigen vrouw. de man van de gehuwde vriendin tekende geen bezwaar aan tegen het feit, dat hij zijn geld en andere zaken in haar buidel stortte en waarschijnlijk vermaakte dat echtpaar zich om de goedgelovigheid en onnozele trouw van de goed betalende kostganger. van enig inzicht in deze verslavingsproblematiek was bij de kostganger geen sprake, ondanks het feit, dat hij een universitaire opleiding had genoten en bovendien goed psychologisch geschoold was. een blinde vlek noemen ze zoiets. hij kon het gewoon niet laten, zij was zo lief en afhankelijk van hem. men zou kunnen spreken van infantiel gedrag en als wij de gestalt-theorie erbij zouden halen verbaast het ons niet, dat deze man klein van stuk was en nogal onzeker overkwam.

zij zelf was een goeduitziende verpleegster slank van postuur met blond half kort of lang steil haar, goed van snit en in stijl en helblauwe actief onderzoekende ogen, met een paar lachende kraaienpootjes aan de ooghoeken, die haar op charmante wijze enig cachet gaven. en omdat ik haar moest onderzoeken kleedde zij zich uit en legde zij zich ongevraagd neer op de onderzoeksbank. toen ik bij haar voeten was aangekomen om de arteriële pulsaties te voelen – haar voeten waren koud en mijn handen warm – hief zij plots haar beide voeten omhoog en legde haar voetzolen pardoes op mijn onderbuik op een plaats, waar ik het niet meer zag zitten. daarbij maakte zij zachte masserende bewegingen, die mij niet koud lieten en waardoor er langzaam maar zeker een tent werd opgezet in de broek van mijn bedrijfskledij. daarbij keek zij mij lachend en een beetje uitdagend aan.

en omdat er voor de zekerheid een electrocardiogram gemaakt moest worden, bespoot ik haar torso met een koude alcoholoplossing, die ik voorzichtig uitwreef met mijn grote warme handen, zodanig dat zij daarbij haar ogen even dicht deed, maar niet voordat zij een opgewonden kreetje slaakte en beroep deed met haar handen op de tentstok in mijn kledij. behendig maakte zij de veter van de broek los om de tent te zien en de stok te ondersteunen. omdat zij op de onderzoeksbank lag en ik er direct naast stond, leek de tent en de stok een voor meerdere personen door de optische illusie en ontlokte bij haar een kreet van “oh my god”, waarbij ze uitlegde, dat haar vreemdgaande sponde niet al te groot en dus klein geschapen was en vanzelfsprekend, dat het de eerste keer was, dat zij zoiets had gezien, waarmee zij bedoelde, dat zij niet eerder vreemd gegaan was en zij liet zich het genoegen smaken.

de jonkman

zoals u weet of misschien niet weet, ben ik dokter, zeker geen gewone, maar wel een in de cardiologie. u hebt het allemaal al eens meegemaakt en ongetwijfeld is er vroeger ooit een ecg, u weet wel een elektrocardiogram, gemaakt van uw hart. als u wat ouder bent, en waarom zou dat niet mogen, herinnert u zich nog de vettig aanvoelende koude witte pasta uit de tube, die op uw lijf werd geknepen op die plaatsen - zo’n stuk of twaalf - waar de elektroden kwamen te staan. acht zuignappen op de borst en vier knijpkatten aan armen en benen. inderdaad bewerkelijk maar eerlijk en heerlijk ouderwets. wat een onsmakelijk boeltje. gelukkig bestond er toen al toiletpapier.

maar goede tijden veranderen en technieken staan niet stil. zo worden heden ten dage die ouderwetse zuignappen – knijpballonnetjes, die met de regelmaat van de klok van de borstkast afvielen en natuurlijk volgens de wet van murphy, juist op dat moment, waarop je het ecg wilde vastleggen op papier, of voor de meer deftige mensen onder u, registreren – vervangen door een geavanceerd zuigblaassysteem en de pasta door een 20% isopropylalcoholoplossing om de huid te ontvetten van smeer, waardoor het contact tussen de huid en elektroden verbetert, zodanig dat er een beter signaal bekomen wordt en dus een schoner ecg. dit voor mensen, die geen ecg kunnen lezen.

een ecg is wat men noemt een standaardonderzoek, waarbij je allerlei soort hartafwijkingen kunt constateren zonder dat de patiënt er last van heeft. en zo zag ik op een ochtend in mijn spreekkamer een jonkman, die een preoperatief ecg moest krijgen in verband met een op handen zijnde tandextractie. u weet ongetwijfeld, dat dit nu eenmaal wordt verplicht door onze staatsveiligheid, omdat deze waakt over uw gezondheid, weswege deze tandextractie dan ook meestal onder narcose geschiedt. bovendien voorkomt dat zó overconsumptie, omdat de patiënt niet voor elke kies apart onder narcose gebracht hoeft te worden op voorwaarde dat het hele gebit wordt getrokken.

preventie noemen ze dat. voorkómen is beter dan genezen. maar als je moet vóórkomen vanwege het feit, dat je teveel preventief doet, dan lach je als een boer, die kiespijn heeft, omdat je dan door het riziv wordt geviseerd. daar sta je dan met je mooie bek vol tanden. het riziv is een repressief staatsorgaan, dat bedreven is om eerlijke en hardwerkende burgers met eenmanspraktijken om zeep te helpen en dit ten voordele van de grote ocmw’s en universitaire ziekenhuizen, die ahw door het riziv zelf zijn opgericht of worden gedoogd. de instituten, waar de enige echte en onvervalste overconsumptie plaats vindt of hoort plaats te vinden, immers er werken daar tweemaal zoveel ambtenaren dan doctors.

(met kleine zelfredzame klieken wordt slechts achter gesloten deuren gepraat, begrijpt u). dus die jonkman met zijn paar tanden vroeg mij, nadat ik hem eerst had bespoten en de alcoholoplossing over zijn borst had uitgewreven - alcohol is nogal dunnetjes en glijdt o zo makkelijk in als van je lijf - doet u dit bij alle patiënten zo? daarmee doelde hij beslist op de vrouwelijke patiënten, gezien de pretlichtjes in zijn ogen, waarop ik zei: “nee, natuurlijk niet. bij turken en marokkanen knip ik eerst de borstharen”. hij keek mij grinnikend aan met zijn bijna tandeloze mond open en vroeg: “en bij de vrouwen dokter?”. ik antwoordde verbaasd: “hebben die dan ook borstharen?”waarop hij al proestend bijna van de onderzoekstafel viel.

de middenstander

nu ik toch uit de biecht aan het klappen ben, herinner ik mij een voorval eveneens uit de jaren tachtig, dat enige verwantschap vertoonde met de consultatie van de twee vrouwen. op mijn spreekuur zag ik een gegoede man van middenveertig, een middenstander in hifi-apparatuur en aanverwante artikelen zoals video’s en cd’s. ik kende de zaak niet, te meer daar deze zo’n twintig km verderop lag. hij kwam op aanraden van zijn vrouw, die ik twee weken eerder had gezien op mijn spreekuur.

hij liet mij een foto van haar zien op mijn vraag, hoe zij er ook al weer uitzag. ik herkende haar onmiddellijk. een grote struise vrouw blakend van gezondheid, met een tweetal harde schijven, waar de computerspecialist jaloers op zou zijn geweest, gezien de capaciteit van de opslag, die toen al in de megabytes moet hebben gelegen. het was een opgewekte goedlachse vrouw, die er goed uitzag voor haar leeftijd. na onderzoek vertelde ik haar, dat zij kerngezond was. tevreden zegde ze mij haar man, die nogal nerveus was, ook eens te sturen.

en inderdaad, het tegengestelde van de rust zelve. duidelijk ook minder kopkwaliteit dan zijn eega. hij liet zich ontvallen, dat hij en zijn vrouw af en toe naar de paardenclub gingen. ik zei: “wat lekker sportief”. hij begreep niet goed, wat ik daarmee bedoelde en later bleek, dat hij de parenclub bedoelde. ik ben ietwat hardhorend, vooral als mensen mompelen of spreken met afgewend hoofd. ik zei dus: “wat lekker sportief”, hij meende dat ik bereid zou zijn om een keer mee te gaan.

ik was nog druk doende de anamnese op papier te zetten en mompelde tussen neus en lippen door, dat hij zich mocht uitkleden in de kleedcabine in de hoek, een soort van moderne kleed kolom (het oog wil ook wat). ik huurde een spreekkamer met toebehoren van ene collega dokter. hij was de geruchtmakende eigenaar van een groot medisch centrum, waarin hij zes andere doctors uitbaatte. het centrum werd eigenlijk door dezen en de ongelukkige patiënten afbetaald. afschrijven heet dat.

bovendien was hij samen met zijn vrouw ann, esthesiste van beroep, eigenaar van een groot naaiatelier, dat de toepasselijke naam rambo had meegekregen. het gebouw had oa een eigen radiologie- en fysiotherapie afdeling. dit om enig idee te geven over de omvang van de zaak, waarmee de ziekenkas te maken had. de zes specialisten, die aan het centrum verbonden waren, waren eigenlijk min of meer in dienst van rambo, ook al beweerde hij het tegendeel. ik denk dat het woord dichotomie door hem opnieuw werd uitgevonden.

maar dit terzijde. het was een vierkantig gebouw met vier verdiepingen. het gebouw lag een beetje retro van de weg in perspectief. de ingang werd gemarkeerd door een vrij grote deur van brons, die pompeus aandeed. de ramen waren van donkerpaars getint glas, hetgeen merkwaardig aandeed en eerder paste bij een funerarium. de voorkant werd later op kosten van de gemeenschap verfraaid met een fontein, waarvan boze tongen beweerden, dat deze corticosteroïden spoot.

waar rambo de aanleg als beheerder vandaan had laat zich raden. hij is een geëerd lid van de rotaryclub, en schijnt om goede doelen te geven. als vanzelfsprekend is hij lid van de orde van de blauwe knoop en rookt af en toe een senator, als het bandje dat toelaat. zowel het riziv als de bbi volgden zijn bloeiende praktijken met grote belangstelling en als hij zich geen bepaalde immuniteit had verworven, zou hij al voor zijn vijfenvijftigste een gratis reisje leuven central gekregen hebben.

maar belgië zou belgië niet zijn, als dit soort zaken niet zouden kunnen. bovendien ben ik de hollandse dokter in belgie en moet ik mij niet moeien met politiek. dus ik drukdoende het verhaal van mijn patiënt op papier te zetten en omdat ik even in gedachten was, was de patiënt al klaar met zich uit te kleden. ik keek op over de rand van mijn dubbelgefocuste en modieuze italiaanse bril - een specialist moet toch ook indruk maken - en zie pardoes de patiënt vrolijk in zijn blote piemel voor mijn neus staan.

de tijd van experimenteren ben ik, gezien mijn leeftijd, allang ontgroeid en aangezien ik niet wist, wat zijn vrouw over mij had verteld, zei ik zo langs mijn neus weg: “dat ziet er lekker sportief uit, stop’em maar weer terug in het hok”. ik informeerde voorzichtig of hij begrepen had wat een cardioloog nou precies voor werk deed. hij nam het sportief op en stopte zijn gerei terug in zijn broek, die nog in de kleedcabine hing. op een lichte geestelijke handicap na, leek hij mij verder gezond. toch vervelend als je een beetje hardhorend bent.

de twee vrouwen

nu ik er aan begonnen ben de geheimen van het beroep te ontrafelen, de onderliggende bedoelingen, de psychismen en de afweermechanismen, ga ik terug in tijd naar jaren tachtig de tijd, dat ik opnieuw protestant ben geworden door toedoen van de firma rambo, die toen goed in de markt lag en een ieder naaide waarmee zij in aanraking kwam onder het motto van “wij zijn zo goed voor u, wij laten u stikken”.

in de wachtzaal van mijn consultatie zat een vrouw of twee, of dat, wat ervoor door moest gaan, een beetje ordinair zeker. je kent ze wel, gekleed in bontjassen met haren, die hun beste tijd gehad hebben evenals die van henzelf met vette blonde krullen, waaraan alleen de rollers nog ontbraken. clichématig kort gerokt met lange nylons oplopend tot het kruis, dat je met een beetje geluk kon vinden, als je in de juiste positie verkeerde.

de reden van het consult mag ik zijn vergeten, ik meen dat het zoiets als steken op de borst was. beide vrouwen hadden zo uit het naaiatelier van rambo kunnen stappen en als ze er al niet werkten, dan waren ze zeker in dienst genomen tegen een minne vergoeding, mochten zij zich gemeld hebben bij de firma rambo, die altijd al een klare kijk op goed zaken doen heeft gehad. ikzelf noem het het naaien van trutten.

de eerste vrouw van een jaar of vijfentwintig, slonzig en blond, probeerde mij haar probleem uit te leggen met een heus hese stem, waarbij zij steeds naar de iets oudere vrouw - zo’n jaar of tien - keek. de diagnose was eigenlijk al gesteld, en om mijn goede naam niet te verliezen, vroeg ik haar om het bovenlichaam even bloot te maken in het kleedhokje in de hoek van de praktijkkamer, een soort moderne omkleedkolom.

eigenlijk begrijp ik nog niet goed, dat ik enigszins verrast werd, toen zij weer de kamer in stapte. zij had niet alleen haar bovenlijf ontbloot, maar zij droeg niets minder dan een doorzichtig vleeskleurig slipje daaronder, met een voor de liefhebber uitnodigende open sleuf. de vrij donkerbeboste schaamheuvel liet haar indruk na op mijn niet ongevoelige netvlies, waardoor ik bijna een loslating kreeg, een absolutio retinae.

ik ben heel wat gewoon, maar in al die jaren van praktijk doen, heb ik zelden anders gezien dan degelijke belgische onderbroeken. ik overdrijf niet het minst, als ik zeg, dat ik gemiddeld éénmaal per drie jaar verrast word door een leuk stelletje. ik bedoel daarmee niet alleen een ander schoon kleurtje en mystiek geurtje, maar vooral iets pikant van kant, meestal franse of italiaanse, maar niets van het bovenstaand label had haar ordinaire nylonachtige slipje.

ik vroeg mij derhalve af, wat de achterliggende intentie was, de reden waarom zij speciaal dit slipje voor de doktersconsultatie had aangetrokken en ik kon niet anders concluderen dan dat zij mij in het openbaar “op het plein in publiek” wou naaien, waar haar vriendin bijzat, met de bedoeling om haar op te geilen voor het spel er na. dat zij stiekem afgevaardigd zou kunnen zijn door de firma rambo, leek mij net iets te ver gaan.

even terzijde moet ik melden, dat ik daarvoor niet bevreesd hoefde te zijn, omdat rambo zelf met zijn lelijke italiaanse secretaresse hokte op de bovenste verdiep van zijn medisch centrum en niet in zijn naaiatelier, maar dat wist ik eerst later en nog niet ten tijde van deze consultatie, hetgeen dus met recht vaardigt, dat ik had kunnen denken, dat zij afgevaardigd hadden kunnen zijn. dit leek mij toch te ver gaan, zoals ik al zei, maar ik ben voorzichtig geworden.

driehoeksverhouding?

ik kreeg een telefoontje van een patiënte, die al jaren bij mij over de vloer komt vanwege ritmestoornissen. zij was nogal ongerust omdat zij sedert een week een pijnlijke linker schouder en arm had, waardoor zij zich nogal opgejaagd voelde en haar werk als schoonheidsspecialiste tijdelijk had neergelegd. alhoewel het niet waarschijnlijk was dat zij angineuze klachten, gezien haar bevallige leeftijd van 32 jaar, liet ik haar toch maar naar de praktijk komen.

zij liep kaarsrecht, dankzij de twee ijzers in haar rug, die zij vroeger als dank voor haar scoliose van de professor had gekregen en omdat zij niets of weinig had om eraan op te hangen, had zij een tweetal borstprothesen laten zetten, aanvankelijk cup c en na haar scheiding zelfs cup d en daar was iedereen best tevreden mee. gezien dit verleden was het aannemelijk dat het eerder om een shoulder-hand probleem zou gaan, dan dat het iets met haar hart te maken zou hebben.

maar door de opwinding had zij toch wat meer last gekregen van de gekende supraventriculaire tachycardietjes, ondanks het gebruik van bisoprolol en tambocor. en door de emotie en/of stress die dag ook pijn in aan de binnen-achter zijde van haar linker bovenbeen, waarbij zij dacht dat het om een spatader zou gaan, omdat er ook enige pijnlijke zwelling terplekke was, hetgeen mij best wel een plausibele verklaring leek voor deze klacht.

van beroep was zij dus schoonheidsspecialiste en ik moet zeggen, dat zij haar beroep alle eer aandeed, een schoonheid was het. poolse van afkomst met zwart lang haar en licht blauwe ogen, elegant her en der getatoeëerd. met tattoos woog zij 52 kg voor een lengte van 1.64 meter. haar hart sloeg rustiger dan het mijne dankzij haar bisoprolol en mijn pacemaker, vooral toen ik haar lichamelijk moest onderzoeken en een electrocardiogram moest maken.

zij droeg een nauw aansluitende jeans en omdat ik twee electroden op haar benen moest zetten en bovendien naar haar spatader moest kijken, schoof zij gefaseerd haar spijkerbroek naar beneden, daarbij op een uitdagende manier met haar achterste heen en weer bewegend, totdat zij elegant uit haar spijkerbroek stapte. het betrof een soort striptease, waarbij haar billen stukje bij beetje meer bloot gegeven werden omdat zij een string droeg.

bij het onderzoeken van haar spatader werden mijn gedachten steeds afgeleid van haar krachtige bruine billen naar het minuscule driehoekje daarboven, dat via een veter verbonden was met een v-vomig stukje, dat bij mij de v-snaar gevoelig deed trillen. ook de v-vormige impressie in het bonte veestukje liet niets aan de verbeelding over en het kan zijn, dat ik het mij verbeeld maar ik had de indruk, dat het bruine oog onder het driehoekje naar mij knipoogde.

en om het maar eens wiskundig en niet alledaags uit te drukken stond mijn vierkantswortel recht evenredig met haar driehoekje en werd deze verheven tot een ongekende macht, die tot vermenigvuldiging aanzette. aanvankelijk verliep dat log aritmisch, maar naar mate de tijd vorderde in cadans en integer, zodat er van een zekere correlatie coëfficiënt gesproken mag worden en van haar kant van een tolerantie met betrekking tot de confidentie limiet ;)

ongehoord

ik ben een beetje verliefd op een meiske van tweeendertig en waarom zou ik niet verliefd mogen zijn op een jong fris meisje ook al ben ik zelf wat ouder. zij is van gegoede boerenfamilie uit de omgeving van het maasland. zij is slank en tenger gebouwd – niet dat zij ondervoed is – en haar hoofd wordt bekroond met een klassieke haartooi van goudblond met een lichte glans van koperkleur. haar haren zijn gebonden in een kort staartje en zij kijkt altijd wat bedeesd met haar lieve blauw-met-beetje-groen-grijze ogen. er schuilt een glimlach om haar tengere mond, een lach die in neemt voor degene, die het mag zien. voor anderen (de snelle hap) is zij onopvallend en een beetje klassiek saai. ik vind, dat zij een beetje op mijn tante mien van vroeger lijkt. zij is bescheiden voorzien (rondborstig is anders) en omdat zij klassiek aandoet, draagt zij een witte iets glanzende directoire, een beetje opgesneden aan de zijkanten en een bijkleurende soutien, die licht is verstevigd om haar frêle borstjes meer cachet geven. haar handen zijn bijzonder fraai en slank en als zij deze hanteert om haar beroep uit te oefenen, zie je daaraan hoe gevoelig en voorzichtig aarzelend zij is en als je goed observeert tekenend voor haar karakter. zij heeft niet alleen het gezonde verstand, dat boerendochters zo eigen is maar bovendien ook het doorzettingsvermogen om hogere studies tot een goed einde te brengen. zij is begaan met de medemens en ik hoop ook een beetje met mij. ik vind h

aar maagdelijk fris en ik ben een beetje verliefd. ongehoord.

oerknal

ik houd je in mijn armen lief,
armen omvatten jouw gerief.
heerlijke blote stevige billen,
die meer en meer dan willen.
mijn geest wordt week bij al
die luxe, ik doorkruis in jou
mijn heelal, dat langzaam
uitdeint in het einder en een
nieuwe kosmos geboren doet
worden. miljoenen sterretjes
van microplasma spatten als
oerkiemen uiteen in een melk-
weg, waarvan het bestaan nog
bewezen moest worden door
een nieuwe oerknal.
ik schreeuw.

uw brievenbusje

lieve mevrouw, wat erg nauw, dat uw emailboxje ongevuld blijft en dat nog wel terwijl u over zo’n leuk brievenbusje beschikt. laatst mocht ik het nog eens aanschouwen, toen uw boxje per ongeluk open stond. maar u moet mij wel de tijd laten om er een “aangetekend” stuk in te deponeren. aarzel dus niet om op gezette tijden mij te tonen, dat uw busje gevuld moet worden. wie kan hier beter voor zorgen dan de man van de post, die altijd zorgt voor de juiste vulling: uw postorderbedrijf