het oude jaar afsluiten heeft iets plechtstatigs, een ceremonie waarbij eerst even stil wordt gestaan bij de gebeurtenissen en verworvenheden van het jaar, dat daardoor ouder is geworden en definitief oud als het slot erop wordt gedaan. het verleden dat is geleden is voorgoed voorbij en het lijkt haast onwelvoeglijk om erop terug te blikken. het ceremoniëel bestaat dan daaruit, dat wordt uitgekeken naar het nieuwe jaar onder rituele bezweringsformules zoals goede voornemens, wat impliceert dat met recht het oude jaar afgesloten moet zijn.
en natuurlijk is het ook zo, dat er in zo’n oud jaar veel wordt geleden en het afgelopen jaar in het bijzonder, immers het is ook het jaar, dat niet voor niets op slot gedaan moet worden, maar men moet niet vergeten, dat uit negatieven positieve beelden gemaakt worden. deze laatsten dienen dan geëxtraheerd en gesublimeerd te worden in de toverformules van het nieuwe jaar. vandaar het woord “plechtstatig”, als een boegbeeld, dat statig staat vooraan op den plecht van het schip, dat nieuwe reizen onderneemt en waterlanders zullen het schip doen varen.
uit de bundel: het oude jaar nieuw maken.
