zoals de onrust in mijn hart
gelijk den slinger slaat,
heen en weer en valt en
telkenkeer voorbij den rust,
zo voel ik dat mijn ziele gaat
op en neer voorbij den sela
keer op keer en immer weer
berust voorbij dat punt van
ommeslag, zoekend terug
naar evenwicht.
ach, was ik maar die oude
klok met wijzers, die gestaag
en onvertraagd vooruit gaan
den nieuwen tijd tegemoet,
vastberaden en op zoek
naar de tijd, die tikt tot
in de eeuwigheid.
de ouden kast van eiken plank,
schoon gesneden tot in de flank
met gewichten zwaar van lood
met snaren strak gespannen
tot aan het rood van koper,
de katrol, die als een loper
begeleidt de kattedarmen
gesmeerd in krijt en gaat op
slag van van tijd en elk heel uur
volle slaat met gelijken tred en
treinen van schellen klank.
zijn ritme doet d’onrust kwijnen.
