ik ben bedroefd. telkens als ik een nieuw stukje schrijf over eender welk onderwerp en ik belees (ga te rade bij) mijn meester: dr. cornelis verhoeven in zijn dierbare woorden dan ben ik verdrietig, omdat zijn intellectuele woorden mij vermorzelen met een ongekende precisie.
ik voel mij een dilettant in denken en taal en zoek ik in mijn gedachten in het dispensatorium naar een panacée. niet dat ik dat vind, ik blijf krukkemikkig, maar omdat er zoveel in die farmacopee staat hoop ik een recept te vinden voor de leniging van mijn pijnen.
overigens is het niet alleen daarom, dat ik mij minder voel. gedachten zijn niet gedacht als er geen klankbord wordt gevonden, anders worden deze gedachten tot operawoorden, woorden, die opgebouwd lijken te zijn uit holle frasen en die alleen tot doel hebben te weerkaatsen in loze ruimtes.
woorden, die wel leven of lawaai maken maar geen deel uitmaken van het echte leven omdat er geen taal bestaat, die communiceert. waarom zijt gij zo stille en laat mijn stem verloren gaan? ik ben in de catacomben en luister naar de stemmen die voorbestemd zijn niet te bestaan.
