reeds jaar en dag ben ik geabonneerd op trouw en met name op de rubriek filosofie en godsdienst. ik heb er als het ware mijn geloof aan over gehouden, ondanks dat ik mijn credit heb verloren in deze maatschappij.
dus keer ik in mijzelf terug en vraag mij af, hoe het komt, dat ik minder trouw ben, dan ik zou moeten zijn. of dat ook zo is doet minder terzake, het is meer het gevoel - of is het het zeker (ge)weten - dat ik van mijzelf heb als goed katholiek?
die krant zet toch aan tot denken. neem nou het woord trouw. natuurlijk is het zo, dat het woord trouw op zichzelf niet zo veel voor schijnt te stellen getuige het feit, dat het woord trouw bijna altijd geassocieerd wordt met: "tot in den dood" en "eeuwig".
trouw op zichzelf schijnt dus onvoldoende te zijn, nietszeggend. het is pas eerst dat het zijn betekenis krijgt na een hele tijdsspanne. trouw moet ahw nog bewezen worden en heeft dus als zodanig geen eigen identiteit en mag derhalve geen naam hebben (cv)
voorts is het woord usance bij “oprecht” en “zweren”. trouw komt niet geloofwaardig over als men er niet bij zweert en het epitheton oprecht is zeker geen ornans en denigreert de ordinaire of gemene trouw tot iets achterbaks.
als voornaamwoord, een pronomen, een woord, dat ergens voor staat en niet in het minst omdat dit woord iets plechtigs heeft, een voornaam woord dus. tevens heeft het woord trouw iets van het schier onbereikbare, het bijna onmogelijke.
als zelfstandig naamwoord, niet een woord met een naam (fameus) maar bepaald een woord, dat zelfstandig dwz op zichzelf kan bestaan. trouw als echtverbintenis, een oprechte verbindtenis in de echt of het huwelijck. schijnhuwelijken daarentegen.. etc.
anekdotisch zou men kunnen wijsgeren over het geslacht van de woorden, immers trouw kan mannelijk of vrouwelijk zijn, de echt is mannelijk en het huwelijk onzijdig. zou dit te maken kunnen hebben met houwendatlijck? (lick of lijck = dans).
merkwaardig is ook de impliciet aanwezige twijfel bij gebruik van het woord trouw. immers welke onmens kan deze opgave tot een goed eind brengen? het is iets, wat er nog niet is en wat nog bewezen moet worden.
het heeft nog geen bestaansrecht in het heden. zonder volharding heeft trouw geen enkele zin. de maatschappij probeert haar vruchten te plukken door trouw echt te verklaren. hierdoor alleen al wordt het trouwen bestraft. een extra belasting ahw.
trouw bestaat dus meer dan waarschijnlijk alleen virtueel, niet in het minst omdat het door kerk en staat gesanctioneerd wordt. het veroorzaakt onnodig menselijk lijden omdat de doelstelling ampel bereikt kan worden hier op aarde.
onhoud dus goed: hij, die trouwt doet goed, maar hij, die niet trouwt doet beter!! en dicht in gods naam geen trouw toe aan een hond. het is al erg genoeg, dat het woord gebruikt wordt door varkens, die denken mens te zijn.
