lang geleden dat ik nog van die leuke vrouw heb gehoord, waarvan ik in mijn vorige brief gewag maakte. ik mis die pregnante lach, die zo’n indruk op mij heeft achtergelaten. na de fluit, die dwars lag, heb ik gewacht op een echo van rollende klinkers met een muzikale of andere boodschap. maar zelfs geen dissonant te horen.
ik mag wel een beetje doof zijn (als het moet oost-indisch), maar de maestro voelt zich toch een beetje tel oor gesteld, dat er geen wederklank valt te beluisteren van die goedlachse vrouw die zich anders zo laat opmerken. een oortje aangenaaid noemen ze dat ondanks het feit, dat je er al een hebt aan weerskanten.
in verlegenheid gebracht zeker (op die leeftijd)? wat bedoelt de maestro eigenlijk? zou ik beter de doedelzak niet bespelen en de fluit dwars laten hangen door weg te blijven van de repetitie? maar hoe kan een concertmeester een magistraal oeuvre uitvoeren met zijn stokje zonder de noodzakelijke oefening, die kunst baart?
zijt gij een vrouw, die dwars wenst te liggen om billenkoek te ontvangen? zeg het de maestro. een stokje dient niet alleen om de (straf)maat aan te geven, maar ook om het ritme te bepalen van de cadans van het leven. overigens heeft die koek een behoorlijke indruk op mij achter gelaten.
dus verman jezelf en schrijf me is, wat je echt wilt. dat hoor ik toch graag (grijns). en troost je met de gedachte, dat ik geen vrouwen hoef dood te schieten om een onuitwisbare indruk na te laten (conform toilet maken van kees brusselmans). had ik je overigens al mijn handtekening gegeven? je moet alles niet zo serieus nemen.
