merkwaardig toch, dat een avondje uit zo uit de hand kan lopen. ik was met mijn vriendin in den boulevard en zag daar een volksvrolijke knappe vrouw van ’n jaar of vierenveertig met een tweetal feesthoorntjes van haar op haar zijdenhoofd in een geanimeerd gesprek met ’n drietal mannen, d’een nog jonger dan d’ander, samen uit en wel zo’n hondervijfenzeventig jaren oud.
de oudste der jongsten, die met een stok liep, terwijl hij aan tafel te zitten zat, had zijnen arm stevig geslagen, aanvankelijk om hare schone schouderen, edoch later, naarmate de avond en het percentage vorderde, om hare veerkrachtige hammen, die stevig uit den hoek kwamen. hij genoot zichtbaar van alle goede gaven en knipoogde vriendelijk naar de man, die hij ervan verdacht haar echtgenoot te zijn.
de middelbare jongste, een goede zestiger, had niet anders te vertellen dan over zijn staaltje van werken voor de alz, den slopende reizen naar het parijselijke nachtleven en den parijs, die hij ervoor moest betalen. geen eurocent extra kreeg hij daarvoor, behalve ‘t hotel met de drie sterren. het ontbijt – een croissant met jam en verkeerde koffie - was inclusief, maar niet de schone slaapster, die zich s’morgens opdiende.
de jongste der jongsten, ’n man van midden veertig, een belgische tandarts, in nederland beroepen, vol lol, spoelde zijne schone tanden regelmatig met ne witte van hoegaerden in den hoop, dat deze zijne tanden zouden blancheren. en overtuigd van dit spoelmiddel toverde hij op gezette tijden een brede grijns op zijne smoelwerk. opgezet was hij daardoor geenszins maar wel den hoegaerden, die er bij tonnen inrolde.
later heb ik nog eens een blik geworpen naar “moet kunne”, de tent gelegen langs den boulevard en zie, daar zag ik de tweelingzus van de dame met de twee torentjes dansen met ene vriendelijk kijkende kale biljartbal met den keu nog op zak. jammer genoeg zat er ook ene turk te amokken om gene indruk op vrouwtjes achter te laten. ik stak mijne vinger in het midden omhoog om uitdrukking te geven aan mijn voorliefde voor ata turkies.
zo ziet u maar, dat een gewoon avondje uit, รณ zo gewoon uit de hand kan lopen, en dat nog wel zo onverwachts. over de belevenissen van achteraf zullen wij het maar niet hebben. ik herinner mij dingen, waarvan ik me afvraag of ik ze eigenlijk wel mag herinneren en of ze werkelijk zijn. ten slotte heeft u mij ook aangeschoten. desalniettemin zie ik u graag weer de volgende zaterdag tegemoet in voor en tegenspoed.
