beste sandy,
leuk telefoongesprek met jouw zoon gehad. ik herinner mij jou niet alleen van voorafgaand feest bij maritza in luxemburg, je goeduitziend snoetje (toetje voor de kenner) maar vooral je goedschikse lach, waar je zo gul mee omging. iedereen kon het horen, maar aangezien ik de enige vreemde in huis was, was het kennelijk voor mij bedoeld.
maar ook van daarna, het vijftigjarige feestje van maritza met al die jonge lefgozers, gasten voor wie het wil horen. daar stond jij dan mij opwachtend in de hoge concertzaal, onthaal van de meester, die notoir voor de muziek hoort te zorgen. aan jouw linkerzijde werd je bijgestaan door een muziekpsychologe, die de nodige tonen voorzegde, hoe ze moesten klinken in het rond. naast haar haar assistent psycho-echtgenoot, die in staccato weerklank gaf aan de haar ontrolde tonen. een soort rondo, een opus ei.
weer was ik onder de indruk van je lach, goed- of kwaadschiks, maar dat doet er niet toe. jij vond het fijn, dat ik daarvan zo onder de indruk raakte en omdat je ook wat moest laten horen aan de psychologe vroeg jij mij of wij altijd apart bij elkaar stonden, hiermee bedoelde je mijn knap lieve vrouw en mij. ik mompelde, wat dacht je na vijf-en-twintig jaar huwelijk en je knikte beleefd alsof je begreep waar het om ging.
toen ik je later gebukt voor de oven zag staan in de keuken, werd ik getroffen door een wijds woest panorama van rondellen met schuine strepen, een soort zebra-achtige of tijgerlijke woestenij, welhaast een oversteekplaats voor wilde dieren. ik heb altijd van circus en wilde beesten gehouden en ik zal de laatste zijn om te ontkennen, dat er een attractie van uitgaat, die moeilijk is te weerstaan volgens sigmund mein freund.
