ik heb u nog niet verteld over mijn lief uit luik, een verhaal over een ontluikend lief. en omdat zij later verliefd werd op een ander, zou je het een drieluik kunnen noemen. ontluikend omdat haar liefde iets maagdelijks had, niet dat zij dat was, althans niet volgens haar knap volwassen dochter uit louvain-la-neuf, maar omdat zij daarna nooit meer seks had gehad met de man met wie zij verondersteld werd getrouwd te zijn. haar man had een belangrijke maatschappelijke functie, een lokale inspecteur van de politie, die in hoog aanzien stond, een graag geziene gast, die tweemaal per week het een en ander inspecteerde tot in de vroege ochtenduurtjes.
zelf dreef zij een zaak in fopspenen, een zaak, die zij oorspronkelijk van haar vader had overgenomen en waarvan zij nauwelijks kon leven. haar jongere zuster hielp mee in de zaak en inventariseerde de artikelen op maat en ouderdom op de computer, zoals dat betaamt in een zaak van modern allooi. in de cité werd de zaak spottend “fop en speen” genoemd, waarmee eigenlijk de gezusters werden bedoeld. fop woonde boven de zaak met haar inspecteurtje en speen - waar de inspecteur trouwens last van had - woonde in rue de bartholomeus. last, omdat het appartement boven de winkel geen eigen ingang had, dus had de inpecteur eigenlijk dubbel last, gezien zijn zittend leven.
fop werd dus jarenlang gefopt door haar inspecteurtje, de communicatie thuis mocht best een flop genoemd worden en zo kwam het, dat zij het besluit nam om actiever aan het leven deel te nemen, omdat anders het leven voorbij zou zijn alvorens zij het in de gaten had. ze leerde een kunstenaar kennen, die haar les gaf in tekenen en schilderen en er zat best wat perspectief in. ik zal hem kwast noemen vanwege de privacy. hij hield van een borrel en van vrouwen bij tijd en wijle of op tijd en een wijle zoals u belieft. en omdat fop ook niet van steen was, liet zij zich de avances van kwast na een wijle wel gevallen, zij was ahw het doek, dat betekend diende te worden.
daar was het, dat zij voor de eerste keer in een schilderachtige omgeving kwam en aangezien zij onervaren was en niet precies wist wat er allemaal gebeurde met haar, besloot zij daarop de dokteur te raadplegen. nadat zij van haar belevenissen met kwast kond had gedaan, begon de dokteur hartelijk te lachen en verzekerde haar dat alles in orde was en dat zij nu voor de eerste keer in haar leven was klaar gekomen. aangezien de dokter ook de vertrouwensarts van haar was, was hij van de familiale toestand volledig op de hoogte en hij gaf haar geen ongelijk, dat zij haar geluk eens beproefde in de kunst. hij vroeg haar niet of ze een voorbehoedsmiddel had gebruikt, hij wist beter.
maar zoals dat vaker gaat kreeg fop na enige tijd wroeging, waardoor de seks minder werd en uiteindelijk uitbleef. wat restte was de vriendschap aanvankelijk voor het leven en naarmate de tijd meer verstreek en kwast meer verf streek op andere doeken voor een kortere wijle totdat de relatie vanzelf ophield te bestaan alsof zij nooit bestaan had. in den beginne mistte zij hem wel node omdat hij minder vaak (langs) kwam, maar echt veel verdriet deed haar dat uiteindelijk niet omdat zij zich troostte met de gedachte, dat haar kunstzinnige kwast zijn eigen paletje had gevonden, waar hij naar hartelust op kon schilderen en waarmee hij gelukkig kon zijn zoals hij dat wilde.
inmiddels was zij aan het chatten geslagen, hetgeen haar wel, maar haar man niet beviel. en omdat hij bij de police werkte, kraakte hij haar pc en las alle chats en mails, zodat hij dacht van alles op de hoogte te zijn. maar zij was daarvan ook op de hoogte, zodat zij de nodige maatregelen nam. er werd zelfs een periode een privé-detective ingezet door haar echtgenoot, waarschijnlijk omdat hij te weinig mankracht had. het maakte de sfeer thuis er niet beter op. en alhoewel er thuis niet gesproken werd, des te meer werd er medegedeeld via body-language. en hoewel de kleur van haar mooie ogen niet blauw genoemd kon worden, werden deze en de overige kneuzingen braaf genoteerd bij de huisarts.
en om niet te vaak thuis te hoeven zijn bij haar nietszeggende inspecteurtje ging zij vaker met haar jongere vriendin met de buik dansen en éénmaal de smaak te pakken danste zij meermaals per week op verschillende plaatsen in de omgeving, hetgeen haar een aardig duitje koste. wel geraakte zij alzo langzaam maar zeker uit haar jarenlange isolement en leerde al doende verscheidene mensen kennen. daar viel haar oog op een wat oudere maar ervaren verpleger, die in de citadel werkte en na verloop van tijd dacht zij verliefd op hem te zijn. weliswaar was hij getrouwd met zijn cita del, maar er bleef genoeg vrije tijd over om van elkaar te kunnen genieten. zij deden van al, vooral elkander spreken maar ook wandelen en fietsen.
samen hadden zij het goed naar hun zin, maar omdat hij aan zijn cita del verplicht was en zij eigenlijk iemand wilde hebben, die zij tot haar privé eigendom kon rekenen begon zij uit te zien naar de man, die dagelijks aan haar etalage voorbij schoof. een rijzige man met een zwierige hoed met grijze krullen daaronder. het was haar zuster al eerder opgevallen, dat hij steeds dralend voor de etalage stond en langere tijd naar binnen blikte om te zien of fop in de zaak liep rond te spenen. en omdat fop vaker even boodschappen moest doen voor haar huishoudentje, kwam zij hem met regelmaat tegen, waarbij zij dan samen opliepen om een praatje te slaan, aanvankelijk onschuldig maar mettertijd minder.
zo kwam het, dat zij stilaan opnieuw verliefd werd maar nu op de man, die dacht dat hij een hoed was en die wij luis zullen noemen, een naam , die ik hem toeken omdat hij iets weg had van moeilijk kwijt te geraken ongedierte. het vervelende was, dat ook luis nog officieel getrouwd was met zijn vrouw vlo, alhoewel hij dat minder zo voelde omdat zij altijd de hort op was en hem met haar amants bedroog, waar hij zelf niet bij was. een zekere gelijkenis met het huwelijk van fop drong zich op, maar toch valt dit moeilijk onder neurotisch arrangement te classificeren. van de andere kant kun je niet zeggen, dat fop nu meer privé eigendom had dan voorheen. maar allah.
et l’histoire se repète, de oude relatie met de verpleger van de citadel bloedde langzaam dood, ook al had zij daarover ook nu weer enige gewetenswroeging, maar zoals u weet heelt de tijd alle wonden. het grappige is wel dat zij kwast kwalijk nam, dat hij hun oude vriendschap liet verpieteren, maar dat zij nu hetzelfde deed met haar verpleger, die zo goed voor haar had gezorgd en altijd om haar bezorgd was geweest. en dat zou je wel neurotisch arrangement kunnen noemen. enfin, het een en ander bleef niet verborgen voor haar familie, te meer daar haar zus altijd in de zaak aanwezig was, haar zus, die volledig op de hoogte was van de gang van zaken.
het toeval wilde, dat de ganse familie van fop en speen in de aangrenzende panden van de winkel woonde en aldus min of meer op de hoogte waren van het reilen en zeilen van de gezusters. zij hadden zo hun bedenkingen over de escapades van fop, maar wilden van de vroegere stouterijen van monsieur le commissaire geen weet hebben. bovendien vonden ze dat een zó belangrijk man als de niet zo perfecte préfect van nature enig recht kon doen gelden op een uitzonderlijke behandeling (de kleingeestige mentaliteit van de roomse bourgeoisie weet u). bovendien verstond le commissaire de kunst van het verdoezelen der zaken of misleiden zoals u wilt, een kunst, die welhaast aangeboren lijkt te zijn bij ambtenaren van het goede soort.
en omdat goed katholieke gezinnen niet van echtscheidingen houden evenmin als de overburige pastoor, kreeg de luis een inkomstverbod voor de winkel en fop een uitgaansverbod. en een goed katholiek gezin was het. de jongere broer van fop, electriciën van beroep en een schat van een bewaarder, liet zijn lichtje branden in de pastorij en de kerkeraad, zijn zoon was een lokaal bekende bard op het conservatorium en zong zonder plichtpleging in het kerkkoor. bovendien hadden de ouders hun dochter voor het trouwen verplicht om bijscholing te halen in het kerkportaal, hetgeen heden ten dage wel uit de tijd is, maar niet in de contreien van een oud luiks stadje, waar van oudsher bisschoppen resideren in koninklijke paleizen.
intussen heeft fop een nieuwe maître gevonden, een imposante patron uit de vlaanders, die haar de fijne kneepjes van het vak leert, omdat hij al wat ouder is en derhalve veel ervaring heeft, en hij is zeer tevreden van haar vorderingen op het gebied van de schilderkunst, voornamelijk landschappen op dit moment. de rest moet nog aan de beurt komen om het zó maar eens te zeggen, en waarom zou ik niet. bovendien zou fop fop niet zijn als ze de haar opgelegde lijfstraf uit piëteit zou ondergaan, noch die van monsieur le préfect, noch die van hare pater of pastor familias. en zo komt het, dat u haar heden ten dage op de vlooienmarkt tegen het lijf kunt lopen op zoek naar een nieuwe kwast met luis onder den arm. sommige ongemakken moet men men op de koop toe nemen.
